Magiër 5: aantrekken-geven-ontvangen

totale overgave 

Het opwekken van seksuele energie is een krachtig proces. En het is precies deze energie die je kan gebruiken om open te bloeien in bewustwording. Door het prikkelen van al onze zintuigen openen we ons hart. We worden gevoelig aan elkaar. We kunnen een leven lang blijven oefenen in platte seks, maar dat contact blijft oppervlakkig, onecht. Het is pas als we ons bewust worden van de energie in elke vezel van ons lijf, dat we kunnen versmelten met de ongelooflijke kracht van het nu, het (samen) zijn.

Wat ik me herinner van die laatste uren samen?

Alles. 

En vooral: hoe ik aanwezig was.

En ook: hoeveel ik ervan houd om samen onder een waterstraal te staan, ook al is die ijskoud.

En ook: hoe ik een rug inzeep en was en hoe een M(an) zich overgeeft aan zijn diepste en geheimste wens: voor even weer dat kleine jongetje te mogen zijn, onbeschermd, open en kwetsbaar. En er is niets heerlijkers om een man die veiligheid te geven.

Actief in ontvangen

Wij vrouwen weten instinctief waar het in feite om gaat: warmte en veiligheid bieden. En we geven en geven en vergeten daarbij: te ontvangen. Of tenminste, ik vergeet dat vaak. Ik concentreer me meestal op het geven (van energie, van liefde, van mezelf), en vergeet dat anderen misschien ook willen geven. Tijdens de tantraworkshop botste ik op enorme weerstand bij het ontvangen van mannelijke energie:

‘ik kan dit niet aan’

‘het is me te veel’

‘ik vind dat bedreigend’

‘ik vertrouw het niet’

‘ik blokkeer’

‘ik sluit me af’.

Ik leerde hoe dat om te buigen: door aanwezig en bewust te blijven en niet te verdwijnen in het geven-geven-geven (typische vluchtweg voor vrouwen; en geen man die ons van iets kan beschuldigen, want we geven toch zoveeeeeeel ... ).

Hoe ik nu beter begrijp: een vrouw is tweemaal actief, zowel bij het geven als bij het ontvangen. In de seksuele daad (vanuit de eerste chakra of sekschakra) geeft een man zijn energie, zijn kracht. De  vrouw ontvang actief. ‘Zonder mannelijke energie en kracht kunnen vrouwen niet ten volle creëren’, hoor ik Tanhit nog zeggen.  Een vrouw geeft vanuit de buikchakra (emotie, gevoelens) en de man ontvangt. En waar de vrouw het misschien moeilijk heeft om de mannelijke (soms te sterke of agressieve energie) te ontvangen, heeft een man het evengoed moeilijk met het ontvangen van gevoelens en emoties (te veel! hou op!).

Nu, in dit moment met M., heb ik een tiental hostessen aan de deur naar mijn hart gezet. Hij krijgt een ontvangst in stijl. Ik klief doorheen dat ene moment waarop ik denk te sterven en ga verder en verder. Ik blokkeer NIET in mijn mantra van ‘ik kan dat niet’. Ik weet nu: ik hoef niet bang te zijn om mezelf volledig te verliezen (zie ook blogtekst `Sterven en weer ademen`). En ik sta het toe: ik sterf. En sterf opnieuw.

(Kleine noot want als ik dit zo herlees, lijkt het alsof ik tot voor kort een nonnenbestaan leidde. Integendeel. Maar dat is een verhaal op zich. Laat ik het voorlopig hierbij houden: ik was me nooit ten volle bewust van de ongelooflijke kracht die achter dit mechanisme van geven en ontvangen schuilgaat.)

Energie jaagt door mijn lijf. Mijn armen en handen verkrampen. Ik kan ze niet bewegen. Opnieuw sterf ik. Ik duw mijn handen tegen zijn rug aan, in een poging energie terug te geven. Het helpt. Mijn handen ontspannen zich weer.

En al die tijd probeer ik niet te vergeten dat het rad tussen man en vrouw slechts blijft draaien als we ons bewust blijven van elkaar: als de vrouw beseft dat ze niet alleen bestaat in het geven, maar ook in aanvaarding, en omgekeerd. 

Totale eenwording

Pas nu begrijp ik met elke vezel in mijn lichaam het woordje ‘totaal’. Het gaat niet om de passieve overgave, maar om het actief geven en ontvangen, en daarin totaal aanwezig en bewust te zijn. Nieuw is hoe ik me in deze overgave veilig voel –ik herstelde het vertrouwen in mezelf.  

M. weet niet welke gedachten door mijn hoofd jagen. De verandering die ik voel zit in mij, in mijn hart, in mijn lijf. ‘Nooit eerder gaf een man zich zo aan mij’, denk ik, maar tegelijk begrijp ik: M. is slechts mijn spiegel, ik gaf me over aan mijn nieuwe zelf. En toch. Ergens lijkt het alsof hij het aanvoelt.

‘Bij jou voel ik me onnoemelijk veel man.’

Om vier uur de wekker. Hij legt zijn hoofd op mijn buik. Wil niet vertrekken. Zet zich rechtop. Laat opnieuw zijn hoofd zakken. Ik streel dat hoofd. Zet zich weer rechtop, trekt wat kleren aan. Komt dan weer tegen me aan liggen. Geen woorden, gewoon dat zich telkens herhalende gebaar: wegstappen en terugkeren. Ik zie dat het vertrek hem moeilijk valt. Alleen dat al maakt het afscheid voor mij minder zwaar: het besef dat het ook voor hem even slikken is.

Dag lieve jonge mooie Man. Dankbaar dat ik je mocht kennen. Zoen.