Magiër 4: afstoten

Houdini

We ontmoeten elkaar bij toeval: ik loop net de tantraworkshop uit, helemaal van slag om het gebeurde die dag (zie blogartikel `sterven en weer ademen`), en hij is op weg naar zijn hut.

Anna, een fijne Russische dame, ziet onze ontmoeting en vraagt me dagen later:

‘Waar is je grote knappe man naartoe?’

‘Hoe weet jij dat?’ zeg ik.

‘Ik zag hoe jullie tegen elkaar aan liepen. De hele sfeer rondom jullie. Die was behoorlijk intens.’

‘Hoezo?’ want in mijn herinnering raakten we elkaar nauwelijks aan, zo koel was hij in zijn afstand houden.

Dag vier van de workshop besef ik: afscheid! Hij vertrekt nog die nacht zelf, om vier uur in de ochtend. Dit keer neem ik het initiatief. Een sms. Idem scenario. Een tiental smsjes over en weer waarin hij me duidelijk maakt dat:

‘hij geen tijd heeft’

‘wel zal zien’

‘niet wil plannen’

‘misschien niet wil slapen’

‘met zijn vriend wil afspreken’

‘misschien op café blijft hangen’

Ik lach me groen: zo herkenbaar. Ik doe dat ook. Waarom? Omdat ik als de dood ben dat iemand me gaat opeisen. Vraag maar aan Evi, mijn levenslange vriendin. Zij wordt stapelgek van mij: ik kan namelijk niet plannen, en vrijwel nooit op voorhand zeggen wat ik die avond wil doen. Het gaat ook verder dan dat: soms stap ik onverwacht weg van een optreden, of stap ik uit een restaurant waar ik afsprak te eten. Waarom? Omwille van de acute behoefte om uit de drukte te stappen, alleen te zijn.  Anderen vinden dit ongetwijfeld anti-sociaal of vinden me gek. Voor mij is het een oefening in het luisteren naar mijn behoeftes.

Maar terug naar M., die zijn uiterste best deed om zich in allerlei bochten te wringen om mij toch maar duidelijk te maken dat ik NIET op de eerste plaats kwam en vooral niets moest verwachten. Uiteindelijk ‘was ik welkom in zijn hut’ tegen een uur of elf ’s avonds. Hij, volledig gepakt en gezakt, klaar voor vertrek:

‘ik heb nu al stress`

`ik heb dertig uur vliegen voor de boeg`

`ik heb een wachttijd van dertien uur in Londen`

`het vooruitzicht maakt me verschrikkelijk humeurig’.

Opnieuw die herkenbaarheid. Ik doe dat ook, bij voorbaat zagen en klagen over wat nog niet is. Het fijne is dat als ik dat in een ander herken, ik er heel zorgend en positief naar kan handelen. Wanneer ik zelf in dit gedrag zit, kan ik dat niet voor mezelf. En dat is lastig.