Lichaam als geheugen

ochtendyoga

Lichaam als geheugen

‘Maak gebruik van je L.O.Sgevoel’, zei Meath me twee weken geleden.

‘Hoe?’

‘Besteed nu al je tijd aan datgene wat je werkelijk graag doet: tekenen,  schilderen, yoga … schrijf je ook?’

‘Ja … soms.’

‘En dus ook om te schrijven.’

Stilte, want hier raakte hij een gevoelig onderwerp.

‘Vaak durf ik niet te schrijven. Hetzelfde voor het schilderen. Ik bedoel: ik doe het vaker niet dan wel.’

‘Vanuit het gevoel niet goed genoeg te zijn?’

‘Hoe weet je dat?’

‘Schrijf elke dag een beetje. Schilder elke dag. Eender wat. Het houdt je hand bezig en je blik open. Het maakt niet uit wat je schrijft. Heb geduld met jezelf. Je zal vanzelf wel merken wanneer het tijd is om iets neer te schrijven. Je kan niet dwingen wat niet te dwingen valt. Vergelijk het met een yogaoefening: overstrek je niet, want dan heb je de dag daarna vreselijke spierpijnen.’

En wat later: ‘Je zal schrijven.’ En het was vooral de rotsvaste overtuiging waarmee hij dit zei. Alsof het al een feit was. Alsof al datgene wat ik ooit nog schrijven wil, al geschreven is. En misschien is dat ergens ook zo. Ik schreef het neer in mijn lichaam.

Met opzet schrijf ik in het lichaam, want het is mijn belangrijkste geheugen: save as body …

Zacht zijn voor mezelf

Boxer de waakhond en vriendinneke

‘Ik wil leren hoe dat moet: zacht zijn voor mezelf. Vaak ben ik veel te streng.’

‘Zacht en geduldig voor een ander, streng voor jezelf?’ zei Meath.

‘Ja, zo ervaarde ik dat de voorbije jaren vooral. Daarna heb ik een periode van enorme boosheid doorgemaakt: irritatie en onredelijk ongeduld naar anderen toe.'

'Dat is een heel natuurlijk proces. In de eerste plaats heeft het weinig zin om zacht en geduldig en troostend te zijn voor een ander als je dat niet in de eerste plaats kan zijn voor jezelf. Je eigen behoeftes wegcijferen voor een ander … dat wreekt zich na verloop van tijd. Je mag nog zo sterk zijn in het uitdelen van schouderklopjes, af en toe heb je er zelf eentje nodig. En als je dat niet kan geven aan jezelf, of als je daarvoor afhankelijk bent van anderen –hengelen naar bevestiging- dan ga je je al snel bekocht voelen, verraden, afhankelijk, gevangen, gekooid. En het kan niet anders dat na al die jaren een enorme boosheid loskomt, een irritatie en dat ongeduld naar anderen toe.'

'En de enige die me de bevestiging kan geven die ik nodig heb, ben ik zelf. Maar dat vind ik zo moeilijk. Mezelf motiveren, bevestigen, troosten … soms zo vermoeiend. En waarom? Vanuit onzekerheid?'

Boxer de dagelijkse wekker (ochtendconcerten) even lekker lui

'En dikwijls is er dat hardnekkig schuldgevoel - als ik iets goed doe voor mezelf, bijvoorbeeld zoals nu, rondreizen en een oplossing zoeken voor mijn onrust, voel ik me schuldig.’

‘Schuldig?’

‘Ja. Vooral in periodes dat ik mijn reizen gewoon ‘plezant’ vind. Dat hoort niet. Ik mag van mezelf niet te veel plezier hebben, want ik ben hier om een persoonlijke crisis op te lossen.’

‘Dus je voelt je schuldig dat we vandaag gelachen hebben?’

‘Zoiets.’

Weinig daarna zette ik mijn vingers op het toetsenbord voor het wegschrijven van het zoveelste stukje schuldgevoel. En ergens in mijn hart kwam er ruimte vrij voor vrolijkheid.