 |
| 'Pas in de woestijn lukt het mij om met mijn ziel te praten.' |
Omdat ik
‘De Aleph’ las van Paulo Coelho en omdat hij daarin schrijft wat ik zelf wilde schrijven:
(p.78)
‘Leven is het experiment aangaan en niet voortdurend te denken aan de zin van
het leven. Natuurlijk hoeft niet iedereen Azië te doorkruisen of de Camino de
Santiago te lopen. (…) Een vriend van me kreeg grote spirituele openbaringen op
momenten dat hij naar zijn slapende kinderen keek. En als mijn vrouw begint aan
een schilderij, raakt ze in een soort trance (…).
Maar ik ben een geboren reiziger. Al ben ik intens luit en mag ik graag
thuis zijn, toch, zo gauw de eerste stap is gezet, ben ik gegrepen door mijn
reis. Als ik op station Yaroslavl naar perron vijf loop, besef ik dat ik nooit
zal komen waar ik wil als ik altijd maar op dezelfde plek blijf. Pas in de
woestijn, in de stad, op de weg en in de bergen lukt het mij om met mijn ziel
te praten.’
En dan, voor wanneer ik oud, versleten en star bewegingloos ben:
stop me dan in een bus of zet me op een trein, liefst met oordopjes in
mijn oren en de zon op mijn gezicht. En als dat niet kan, zet me dan in een schommelstoel, met een warme lamp op me gericht. Zo blijf ik in beweging, zo blijf
ik onderweg, in warmte, veilig en geborgen.
Onderweg is altijd tussen twee plekken in. Onderweg als veilige haven. Overgeleverd aan het schommelen van bus of trein (of stoel ...) zonder ergens per se te moeten zijn.
Ik las onlangs een stukje uit 'de weg naar Santiago' van Coelho waar hij ook zoiets vertelde...
BeantwoordenVerwijderen"Alle mensen zijn uitverkoren, als ze, in plaats van zich af te vragen 'wat doe ik hier', ervoor kiezen iets te doen wat geestdrift wekt in hun hart. Dààr, in die geestdrift, ligt de poort van het paradijs, de liefde die verandert, de keuzes die ons naar God leidt. ... De wil en de bereidheid om het leven als een wonder te beschouwen, maken dat er wonderen gebeuren."
P.