Ik tamboer

Lentebloesem in Ikaria - Marina en ik

Een paasfeest op Ikaria betekent: varken of geit aan het spit, brood, sla en groentegerechtjes, brood, liters en liters huisgestookte wijn en … muziek. Live aan tafel. Bij voorkeur: Rembetica  of de muziek van de jaren ’30 en ’40 van de twintigste eeuw, ontstaan in de gevangenissen en underground wereld van de Griekse steden. In deze muziek hoor je hoop, spijt, verlangen, verdriet … en ik speelde mee. Uren aan een stuk. 

Hoezo ik muziek spelen? Ik die amper een do van een re kan onderscheiden? Ik rammelde met het enige instrument dat ik zonder schroom durf te bespelen: de tamboerijn … tot een uur of zeven in de ochtend. De tamboerijn als een nieuw ontdekt verlengstuk van mijn handen. Ik tamboer, jij tamboert, wij tamboeren allemaal graag!

‘Ik bewonder je’, zei Thanassis, een Atheense muzikant, bij zijn vertrek zo om en bij zes in de ochtend.

‘Huh? Waarom?’ Ik kon me niet herinneren dat ik die nacht iets van waarde had gezegd. Integendeel.

‘Hoe je hier’, vervolgde hij, ‘temidden van veertig vreemden, een vreemde taal en vreemde gewoontes, gewoon helemaal jezelf bent. Je gaat volledig op in wat er gebeurt. En je speelt muziek alsof je nooit anders deed. Daar ben ik jaloers op. Ik zou dat niet kunnen.’

Zijn uitspraak verraste me. Voor het eerst werd ik geconfronteerd met een verandering die zoetjesaan in mij bezig is. Het bewijs van een uitstapje uit mijn verlegenheid. Want inderdaad, een jaar of twee geleden zou ik niet zo losjes muziek hebben gemaakt. Ik zou trouwens nooit in mijn eentje een feest als dit zijn durven binnengaan, want ja, dat deed ik hier, helemaal in mijn eentje partycrashen.

Ter verduidelijking van de foto's: paasnamiddag bracht ik door in de tuin van Wim en Marina (vrienden hier). Tegen de avond aan scooterde ik in mijn eentje naar een ander feest, waarop ik via via uitgenodigd was. Vandaar het partycrashen.

Fytema, Ikaria. Uitzicht vanuit tuin Wim&Marina.

paastafel