TIK en TAK

zo schrijf ik blind

Wat was: TAK

Ochtend. Ik wandel het woonkamerrestaurant van mijn buren in. Rondom een kleine tafeltje: drie houthakkershemden aan de koffie. Goed mogelijk dat ze al twee uur aan dezelfde koffie zitten. Tijd bestaat hier niet. 
Ik koop een gouden pot honing.

‘Posso kanni afto?’ Hoeveel kost dit? vraag ik terwijl ik naar de honing wijs. 

'To meli?' (de honing)

'Nè.' (Ja)

'Deca auvro.' (Tien euro.)

Wat is: TIK

Ik schrijf blind vandaag. Blind omdat ik per se buiten wil zitten met mijn computer en omdat het licht van mijn computer niet voldoende is om mijn schrijven te belichten. Het licht van buiten is te sterk, ook al zit ik in de donkerste schaduw van mijn huisje. 

Wat ik zie in de weerspiegeling van mijn scherm: mezelf, mijn rikketikkende handen. Ik draag een zwart wollen truitje met wijd open hals. Zo voel ik de wind beter aan:-)
Ik neem een slok thee: groene thee met gouden honing. Een geit mekkert. Vandaag weet ik hoegenaamd niet waarover te schrijven. 

Wat was: TAK

‘I am happy’, riep ik gisteravond op mijn scootertje. Ik reed de kustweg af. Het was een uur of acht ’s avonds en bijna donker. Toch droeg ik nog een zonnebril om de vliegende beestenboel uit mijn ogen te houden. 'I am happy', riep ik. En prompt waren daar tranen. Ge-e-mo-tioneerd … dus waarheid. Mijn waarheid. Die tranen … ik word er soms absoluut knettergek van, maar ik wil ze aanvaarden voor wat ze zijn: dat ze een teken zijn voor mijn waarheid. Als er tranen opwellen, weet ik dat ik voor mezelf een kern van waarheid heb geraakt.

Diep gelukkig: niet vanuit een resem gedachten die ik zo vaak gebruik om mezelf op te peppen. Zoals in de spiegel kijken en tegen mezelf zeggen ‘wat heb ik een mooie jurk aan’, of de afwas doen en zeggen ‘dat heb ik goed gedaan’ of ... neen, oppeppers als deze worden door mijn hersens gestuurd en dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel dat niet te stelpen geluksgevoel dat opborrelt zo van ergens aan mijn onderbuik, en omhoog schiet naar mijn hart en ik moet dan diep ademen en iets vreselijk luid schreeuwen omdat ik het niet houden kan. Dat soort geluk bedoel ik. Het enige geluk dat ik helemaal en voor niks kan delen met anderen, gewoon omdat het niet van mezelf is.

Wat is: TIK

De geit houdt op met mekkeren. Toch is het niet helemaal stil. Hommels zoemen af en aan. Soms probeert er eentje het deurgat van mijn kamer uit, maar helemaal binnen vliegen ze niet. Ik vraag me af waarom.

Er ligt nog een dag voor me uitgestrekt. ’s Ochtends weet ik meestal niet waar ik ’s avonds eindigen zal. Strak plannen doe ik allang niet meer. Ik sta op en trek een truitje aan. Ik haal ook nog wat thee. Zonet liep er een man de achtertuin in. Hij loopt naar de geiten toe. Hij ziet me zitten. Wat zou hij denken? Zie daar een moderne blonde griet achter een laptop. Tss.Tss. 

Wat was - TAK
In gedachten verhuis ik mezelf even naar Italië. Ik zit bovenop een grasheuvel, niet ver van Bologna. Het uitzicht is weids. Ik zit een uur of twee, volledig één met al het leven rondom mij. Ik ben dat leven. Ik sta er niet buiten. Ik ben in mijn lichaam maar het is niet van mij alleen, niet meer of minder dan alle lichamen rondom mij: dat van een bij, een vlinder, een worm, een mier, of zelfs het ranke lijf van een grasspriet in de wind. Ik ben gemaakt van hetzelfde materiaal: energie. Ik zit doodstil bovenop die heuvel en toch beweegt alles in mij. Een vuurbal aan energie. Zoveel kracht. En tegelijk zo rustig. Zo sereen.

Wat is - TIK

En terwijl ik dit schrijf, springt geheel onverwacht ‘Skype’ aan, en dringt Italië hier in mijn Griekse wereld binnen. Een 'vrolijk paasfeest' en een 'come stai e dove sei?' uit Bologna. Wel, wel, wat een toeval weer. ‘Ben goed in Ikaria', typ ik terug, 'met zeezicht en geiten.'

Evdilos - Ikaria