Waar ben ik?

schaapjes tellen in Ikaria

Vroege ochtend, half maart

Met een vaag gevoel van tevredenheid word ik wakker. Even nadenken: waar ben ik? Het voorbije jaar verhuisde ik zo vaak van kamer en bed dat mijn lichaam niet meer volgen kan. Resultaat: in elk bed ben ik overal tegelijk. Van zodra ik me uitstrek op iets dat lijkt op een matras, hoef ik slechts mijn ogen te sluiten om precies te zijn waar ik wil. In Tiruvannamalai, Chennai of Kodaikanal. In Colombo, Antwerpen of Brussel. In Bologna of Rome. In Athene. 

Maar waar word ik NU wakker?

Met gesloten ogen voel ik het hoge houten beddenhoofd, de zachte kussens in mijn rug. Ik steek een hand uit van onder de lakens: yes, daar voel ik de stugge haren van een oud knuffelbeest. Ik lig in het ouderlijk huis, in de stilte van de Kempen. Twee weken geleden landde mijn lichaam in Brussel, maar mijn geest daalt nu pas, langzaam o zo langzaam neer in dat verhuisde en gevlogen lichaam.

Door het open raam hoor ik het kraaien van een haan. De rode cijfers van het digitale klokje boven mijn hoofd zeggen twintig over vijf. Iets vertelt me op te staan. Ik hijs me het bed uit en trek een dikke wintertrui over het hoofd. Dan sluip ik de trap af, de keuken in. Het huis is stil. In keukenkasten zoek ik thee, suiker. Ik zet een pannetje op een keramische kookplaat en kijk toe hoe deze het water verhit, opjaagt, uitdaagt tot koken. 'Chai', denk ik, 'thee', en ik hoor weer de stem van een verkoper op een Indische trein: Chai-chai-chai-chai-chai!

Nog geen vijftien dagen geleden zette ik thee in een Indische keuken. Door het open raam hoorde ik blaffende honden en het onophoudelijk gekras van acht kraaien in een boom. De dagelijkse ochtendmantra schalde door luidsprekers ergens ver weg: Ohm mani padme hum. Zonnebloemen draaiden hun kopjes naar me toe. Schoolkinderen in nette donkerblauwe V-halskraagjes huppelden voorbij: 'Hi, Miss! Good morning, Miss! How are you?'

Ik dwaal de tuin in. Een groepje merels vecht om het winterzaad. De kat jankt om haar ochtendbrokken. Niet veel later vlucht ik -het is me te koud- terug het slapende huis in. Ik hou van dit soort stilte: geen stemmen, geen lawaaiige ochtendradio, geen schreeuwerige krant. Pure gelukzaligheid: de vrijheid om te dwalen en daarna te schrijven in dit ochtendlijk niemandsland.

Gisteren nog kon ik niet ophouden met verlangen naar wat niet meer was: de hete Indische middagzon, de stoffige straten, de felle kleuren en het onophoudelijk wiebelen van hoofden: 'Yes, madam, of course, madam.' 

Omgekeerd gebeurde dit ook: dan zat ik op een schommel in de schroeiende Indische middagzon te wensen om een koude windvlaag in mijn nek. Of dan was er dat plotse felle verlangen naar een strakke jeans om mijn billen (in India draag ik voortdurend brede Ali Baba flodders), of naar het hartstochtelijk rennen naast mistige velden, al dan niet in de geur van Kempische paardenstront.

Ook vandaag is het vroege ochtend. Maar maart is reeds lang voorbij. Ik hield bovenstaand stukje schrijven een maand in de kast. Nu haal ik het er uit. 

het uitzicht uit mijn raam - nu

 

Vroege ochtend, april 

Nog steeds dit gevoel van tevredenheid bij het wakker worden. 
Ik denk na: waar ben ik nu?

Ik steek een hand uit van onder de dekens. 
Ik voel ruwe schapenwol, een nachtlamp naast het bed. 

Door het open raam hoor ik het mekkeren van een geit. Ik stap het bed uit en zet de deur van mijn kamer wagenwijd open. Ik zie de zee en een strakblauwe lucht belooft me zon in de haren.

Ik ben in Ikaria. En ik verlang (nog) niet naar India, niet naar België of Italië. Ik ben in de stilte van mijn huis. Vandaag bezoek ik een waterval. Ik neem waterverfjes mee. Ik kruip een scooter op. Ik geniet.