Een blog als vuilbak

ik op plastic stoel

Al drie ochtenden in Goa schrijf ik aan deze blog. Ik bestel twee citroenthee en ontbijt in het restaurantgedeelte (lees: groot zeil met daaronder plastic meubilair) van een  hotelletje om de hoek en zet me met laptop aan een gammele tafel. Meestal zit ik alleen. Pratima - eigenares, kokkin en full-time moeder voor haar gasten- serveert heerlijke omelet met masalakruiden en gigantische fruitsalades: ananas, papaya, watermeloen, banaan. Omelet en fruit als basis voor mijn schrijven. En dan schrijf ik. Een uur of twee. Ik sta pas op van mijn stoel voor dringende boodschappen.

‘Heb je hier je kantoor geïnstalleerd?’ Pavel de Tsjech ziet me voor de derde keer op hetzelfde plastic stoeltje zitten. Tussen haakjes: ja, ik ben een gewoontedier. Ik hou van kleine herhalingen, zoals elke ochtend zitten op dezelfde stoel. Het maakt veilige haventjes tijdens het reizen. Een gammele stoel als vertrouwd eiland.

‘Ja. Neen. Een kantoor? Niet echt.’

Pavel hupt wat op zijn linkervoet. De rechter zit in gipsverband.

‘Ik brak mijn voet omdat ik overenthousiast de zee wilde in rennen. Een diepe plas die ik niet zag.’

‘Hoe lang nog?’ vraag ik terwijl ik naar zijn krukken wijs.

‘Nog drie weken.’ En: ‘Wat schrijf je? Is dat voor je werk?’

‘Ik blog. Flarden, gedachten, fragmenten, dit gesprek. Alles wat in me opkomt. Rauw. Niet uitgepuurd.’

‘Klinkt goed.’

‘Weet ik niet. Het is een leegmaken van mijn hoofd. Mijn blog als vuilbak voor gedachten die ik al te vaak gedacht heb. Eens ze op digitaal papier staan, verdwijnen ze uit mijn hoofd en komt er plaats voor nieuw. Zoiets. ‘

‘…’

‘Dus niet te veel doorhalingen of correcties of structureren. Er staat wat er staat.’

‘Waarom?’

‘In de hoop dat datgene wat belangrijk is, uiteindelijk als vanzelf komt bovendrijven.’

‘Om uit te puren?’

‘Zoiets. En om te bewaren.’

strand Goa

strand Goa