Aan- en afvoer van gedachten

Tamil Nadu, India

7 december 2011

‘Dat klinkt alsof je perfect weet waar je naartoe wil, waar je ambities liggen’, zei gisteren een Zweedse vrouw van om en bij de zestig tegen me. (Waarop haar woorden een reactie waren, laat ik voorlopig even in het ongewisse.)

‘O ja?’, zei ik, ‘ik die weet waar ik met mijn leven naartoe wil?! Dat is ook de eerste keer dat iemand dat tegen me zegt. En het is het omgekeerde van wat ik voel: ik heb me namelijk nog nooit zo verloren en alleen gevoeld.’

‘Dat is toch een ideale situatie? Prijs jezelf gelukkig, want het totaal verloren voelen is een voorwaarde voor echte verandering.’

Na het gesprek met deze vrouw –ze woont al 25 jaar in Auroville (www.auroville.org), één van de grootste, meest vooruitstrevende en bekendste leefgemeenschappen in India- had ik me gerustgesteld kunnen voelen. Het tegendeel werd waar: ik kreeg de ene paniekaanval na de andere. Fysiek uitte zich dit als volgt: een heftige mix tussen naar adem happen en huilen. Daarbij gedachten en vragen kris kras door mijn hoofd:

‘Wat wil ik nu eigenlijk?’

‘Welke richting wil ik met mijn leven in?’

‘Hoe laat ik los? Hoe leer ik NIET controleren?’

Tussen dit alles door de allesoverheersende vraag: ‘Wie ben ik? En nogmaals: wie ben ik?’ Want als ik alle stemmen in mijn hoofd loslaat, als ik alle sociale cirkels, huis, job, vrienden, familie loslaat en terugkeer naar die ene stille kern die ik ben, wie ben ik dan nog? Wie? Wie? Wie?????

‘Wat zijn mijn diepste verlangens?’

‘Hoe zien mijn dromen er uit?'

‘Moet ik mezelf sturen?’

‘Moet ik leren loslaten?’

‘Waar ligt de subtiele grens tussen sturen en loslaten?’

Dan een zinnetje uit een yogales (tijdens een stretchoefening, de stem van de yogaleraar): ‘Hou op met steeds je grens te willen overschrijden. Want als je dat doet, wil je altijd meer, en beter, en nog meer. En dan ben je nooit tevreden. Kijk en voel hoe je been nu is. Geef aandacht aan dat been. Is het stijf? Voel dan de stijfheid. Maar ga niet liggen rekken tot je jezelf pijn doet. Dat is voor niets nodig.’ En ik die meteen ophoud te rekken, en stilval bij dat zinnetje. Het is waar. Vaak wil ik meer en beter. Het is nooit goed zoals het is. Hoe komt dat zo? En dan laat ik deze laatste vraag los … het heeft geen zin te willen weten hoe dat komt …

‘Hoe met een huis? Kinderen? Werk?’

‘Wil ik nog lesgeven?’

‘Doe ik dat eigenlijk wel graag, lesgeven?’

‘Ben ik wel die leerkracht die ik jarenlang voordeed te zijn?’

‘Hoe zit dat met de weg die ik tot hiertoe heb afgelegd?'

'Durf ik vertrouwen in wat nu is?'

'Hoeveel voorbije keuzes waren bewuste keuzes?’

'En wat met het nu? Hoe ziet dat eruit?'

En het meest belangrijk:

'Durf ik het NU te aanvaarden zoals het is?'

Pas door even stil te staan en de theeplantages in te staren (twee meter onder mij bruiste een watervalletje en het geluid van dat water maakte me rustig) kreeg ik mijn gedachten weer onder controle. Ik keek naar die gedachten. Ik beeldde me in dat gedachten als een waterval zijn: vaak denderen ze met volle kracht naar beneden (en slepen zowat alles mee wat ze op hun weg tegenkomen). Onophoudelijk. Onophoudelijk. Ze blijven stromen. Er tegenin roeien heeft weinig zijn. Me laten meeslepen door die gedachten is gevaarlijk. Beste is aan de kant van die gedachtestroom gaan staan en ernaar kijken. Alsof het niet mijn gedachten zijn. Alsof het wolken van letters zijn die voorbijglijden. Ze regenen woorden in mijn hoofd, ik luister even, en laat ze dan gaan. Waarna, zoals altijd, even dat heldere moment komt waarin ik me niet meer met die gedachten identificeer, en opnieuw die rustige kern in mij kan voelen.Tot de volgende paniekaanval, uiteraard.  

Gelukkig kunnen we onze hersenen (en de aan- en afvoer van gedachten) trainen. En met de training van die van mij ben ik volop bezig. 

Achtergrond: mijn favoriete mini waterval