Joey zegt: De omgekeerde weg

Kerkje, Palini Hills, Tamil Nadu, India

9 december 2011

Ik leg een omgekeerde weg af. Bewust schrijf ik niet: ‘ik leg de weg omgekeerd af’. Want soms lijkt het alsof niet ik de keuze maakte om in de omgekeerde richting te wandelen, maar alsof iemand, één of andere god mijn weg al plagend heeft omgekeerd.

‘De normale weg loopt via het westen. Jij moet echter via het oosten. Lekker omgekeerd. En bovendien een lange omweg. Kadootje. Wat vind je ervan?’

En dan ik die niet weet wat te antwoorden. Kadootje? Ik kan er wel betere verzinnen.

Gelukkig voelt het niet altijd zo. Het zou maar erg zijn, want als ik schrijf dat ‘iemand’ of ‘een god’ mijn weg heeft omgekeerd, betekent dit dat ik de verantwoordelijkheid afsta, of de vinger naar een ander wijs. En dat wil ik niet: de enige echte ‘iemand’ die verantwoordelijk is voor de wegen die ik tot hiertoe heb afgelegd, ben ik zelf. Jammer is het wel dat ik me tot een jaar of vijf, zes geleden nog niet zo bewust was van die verantwoordelijkheid. Liet me nogal makkelijk (af)leiden. Waar is mijn focus? Hoezo is die zo vaak verlegd? Hoe vind ik mezelf terug in de chaos die ik creëerde? En nu vallen alle gedane en nog te doen dingen als een steen op mijn hoofd. Paniek!

Als ik zo om me heen kijk en het voorbije jaar overschouw, heb ik al een behoorlijk stuk omgekeerde weg afgelegd. Ik zit hier op mijn meditatiekussen mijn uiterste best te doen om alles wat ik was en had los te laten, terwijl in mijn thuiswereld zowat iedereen druk bezig is om zich aan huizen en nieuwe mensjes vast te klampen. En ik overdrijf echt niet als ik schrijf het gevoel dat hebben dat ‘zowat iedereen’ daarmee bezig is. Het voorbije jaar telde ik niet één baby, maar vijf, niet één huizenkoper maar vier. En ik? Niets van dit alles. Een huis kopen deed ik tien jaar geleden. Een huis afbreken en renoveren ook. En wat ik ooit kocht, wordt nu verhuurd. En baby’s, tja, dat was en blijft een moeilijke vraag. Laat ik schrijven dat het verlangen ernaar bestaat, maar dat de omgekeerde weg die ik nu afwandel, me verder en verder van huis en kind lijkt te duwen. En dat zorgt opnieuw voor de nodige … paniek.

‘Ben ik wel goed bezig?’

‘Waarmee ben ik in hemelsnaam bezig?’

Vraag is: ga ik werkelijk omgekeerd? Het lijkt zo. De weg die ik afleg is er eentje waarin ik leer loslaten. En is dat een makkelijke weg? Absoluut niet. Is dat een weg die makkelijk uit te leggen valt aan familie en vrienden die de andere kant uit wandelen? Absoluut niet. Deze blog als poging om wat extra uitleg te verschaffen. Een zwakke poging om duidelijk te maken waarmee ik nu eigenlijk ‘bezig’ ben.

(Tussen haakjes: lees dit alsjeblief met de nodige humor, ik weet best dat het gaat om keuzes maken, en dat je, om je aan huizen en mensjes te binden, ook moet kunnen loslaten, hoe paradoxaal dat ook klinkt. Zopas schreef een vriendin me het volgende (en ik ben haar hier erg dankbaar voor, want het is wat het is en er staat wat er staat en wie tussen de lijntjes kan lezen, weet: ze heeft helemaal gelijk):

Het is gek. Ik ben jaren bezig geweest met het aan mezelf werken en ontplooien. En dit allemaal om er ooit te kunnen staan voor mijn kind. Dat ik nooit rond zal zijn met dit proces, dat heb ik ondertussen al geleerd. Maar nu ik zwanger ben, merk ik dat ik nog weinig bezig ben met dat proces of er over nadenk. Het is nu wat het is.
Alleen dat leren loslaten waar jij ook over schrijft, dat blijft toch iets waar ik nog wel in kan leren.

Over dat loslaten en het grote werk, de Grote Innerlijke Kuis, schrijf ik heel snel meer.