Queen of the Restjes

Een ander talent dat door het samenwonen komt bovendrijven, is mijn talent voor het koken met restjes. Voor mezelf doe ik dat regelmatig: gewoon bij elkaar smijten wat bij elkaar past: groenten, kruiden …  en ik ben dan meestal de enige criticus. Maar het feit dat mijn smaakpapillen ‘jammie’ zeggen, betekent nog niet dat een andere mond dat eveneens ‘jammie’ vindt. Een zondagavond bij mijn goede vrienden San, Peter en kleine Wannes en Bram, overtuigde me van het hoogwaardige ‘jammiegehalte’ van mijn culinaire verzinsels.  

Situatie: San en Peter voor de televisie geplant in voorbereiding op de komende werkdag. Kleine Bram en Wannes in bed. Ik: zin om te koken: een maandagavondschotel voor hen. Reactie San: ‘Op dit uur? Ben je gek? Trouwens onmogelijk, want de ijskast is leeg’. Maar lege ijskasten zijn, zo weet ik, nooit leeg. In het hoofd van de eigenaar zijn ze leeg omdat er niet meer in staat wat zij volgens hun gewoontes en lijstjes nodig hebben om te koken. Maar voor mij, logee en objectief beoordelaar van ijskastleegte, is er altijd wel een ongeopend potje, een restje groenten of vlees te vinden dat me op ideeën brengt. Met wat ik vond in hun ijskast –een bakje net niet overjaarse champignons, een tomaat, een restje spekjes en wat broccoli- schudde ik een volledige maaltijd uit de mouwen. Zonder kookboek of internetinstructies. Jamie Oliver is er niks tegen.

San zette zich aan de keukentafel en keek haar ogen uit: verbaasd over de combinatie aan ingrediënten die ik bij elkaar vond. Ze liet zich het hele gedoe welgevallen: ‘Dat bespaart me morgen een hoop tijd’. En voilà, hier heb je opnieuw mijn talent: het Joey-creëert-tijd-talent;


Een uurtje later rook de woonkamer naar champignonsoep, en in de oven pruttelde een schotel aardappelen-groenten-vlees. Gegratineerd met restjes kaas, uiteraard. In het vooruitzicht: een ‘jammie’ op maandagavond. Graag gedaan, het was me een plezier.

v.l.n.r. de proefkonijnen Wannes, San en kleine Bram