Ze zeggen

Ze zeggen ...

‘Ze zeggen dat je hier familie hebt’, zegt Evangelista. 
Haar naam betekent ‘boodschapper van nieuwtjes', en ja, je leest het goed, die ‘ze’. Hoogst interessant is die ‘ze’, want ‘ze’ zijn vaak meesters in het verzinnen van verhalen, het creëren van nieuwe waarheden.

‘O ja? Wie zegt dat dan? En wie is mijn familie?’

‘Goh, dat weet ik niet meer’.

Evangelista wappert met de handen en hupt van het ene welgevormde been op het andere. Ze moet wel van die huppeltrucjes, omdat ze -we vieren het 1 meifeest- na anderhalve liter huisgestookte wijn nog enigszins het evenwicht wil bewaren.

‘Maar ik heb hier dus familie?’ vraag ik.

‘Ja!’

Goed mogelijk. One never knows. God weet waar mijn familie ooit nabestaanden heeft gezaaid. In mijn gelaatstrekken of de kleur van mijn haar zal je geen Griekse wortels gezien hebben, maar in het hart, ja, in mijn hart voel ik me thuis.

‘Echt waar’, zegt ze nogmaals, ‘jij hebt hier familie. Ergens in de bergen. Wie was het ook alweer? Dat ik de naam nu niet meer weet. Dorie toch.’

Dan ziet ze de twijfel in die ene wenkbrauw van me die bij ongeloof volautomatisch optrekt.

‘En euh .. wat niet is, kan nog komen, hé!’

‘Tuurlijk’, zeg ik, ‘tuurlijk.’

Ikaria's indiaan kijkt uit over zee