Snelcursus acupressuur in Java

Ik, 'guru' Moko, 'patiënt' Prajet

Na twee weken doelloos rondhoppen in Java, wachtend op een teken, op iets onbestemd, weet ik eindelijk waarom ik precies op dit eiland moest zijn, en op geen enkel ander. En waarom ik in deze stad moest zijn, en nergens anders. Yogyakarta of ‘Yogja’ trok me omwille van de gelijkenis met alle gesproken versies van mijn naam: Djowi, Gioia, Joy, Djo(wke) … en de gelijkenis met het woord ‘yoga’ en ‘joy’. Soit, het kan pure fantasie van mij zijn geweest, maar ergens diep vanbinnen was er magnetisme. En ik had gelijk. Voor de meditatieretraite bracht ik er enkele dagen door, en na de retraite keerde ik er terug. Voor drie weken dit keer. Dus Yogja is precies waar ik nu leef, studeer en blog. Slapen doe ik in een bescheiden babyroos huisje. En ja, ik heb er zowaar onzichtbaar gezelschap, want volgens ooggetuigen woe-hoe-hoet de geest van de oude eigenares er nog vrolijk rond. Gelukkig heb ik hier geen zintuig voor, en heb ik drie gekko's als wakende huisdiertjes. Schuin tegenover mijn deur, in de beschutting van rieten muren onder een asfaltdak, volg ik les in acupressuur, YinYang en yoga. Een puur intuïtieve studiekeuze. En ik zou Joey niet zijn als ik na mijn terugkeer in Yogja niet zou twijfelen: 'wat doe ik hier' en 'wat wil ik hiermee' en 'ik heb geen talent voor drukpunten en lichaamslijnen' en 'dit is te moeilijk' en 'ik heb geen goesting om anderen te genezen' en zo vreselijk voort, en zo vermoeiend verder. Maar ik heb doorgezet. ‘Sometimes things just settle the way they have to settle.’ Soms vallen de puzzelstukken gewoon als vanzelf in elkaar.  

Maar hoezo volg ik les? Ja. Klein verhaaltje:

De eerste week op Java werd ik overweldigd door de drukte, de chaos. Ik kon me niet focussen en ik voelde hoe ik langzaam afdwaalde van het pad dat ik volgde: yoga, meditatie, … op één of andere manier zag ik de tekens niet. Nergens vond ik yogalessen of -leraars, laat staan een rustige plek voor meditatie. (Tussen haakjes: pas later kwam ik erachter dat, in tegenstelling tot mijn verwachtingen, de Indonesiërs absoluut niet 'into yoga' zijn. Het zijn notabene wij, westerlingen, die nu stilaan yoga en de levensstijl die ermee gepaard gaat, aan hen aanleren!)

(Eveneens tussen haakjes: Indonesië is een land dat bol staat van allerlei soorten tekens: triljoenen reclameborden, affiches, plakkaten, wiebelende uithangbordjes en kleurrijke plastic prenten flitsen je tegemoet. Eén uithangbord voor elke milliseconde van je dag, voor elke trillling van je oog. Behoorlijk vermoeiend. En moeilijk om in dit overaanbod iets leesbaars te onderscheiden. Misschien zag ik daardoor de tekenen niet?)

Gelukkig viel mijn oog op een kleine krant, waarin ik zowaar de Engelse taal onderscheidde. Een advertentie van een duimtop groot: ‘Learn traditional Javanese Healing Therapy at SEPTIM Institute. Holistic acupressure and Jamu offered.’ Twee namen: Patrick/Hermi. En een telefoonnummer. Zonder verder nadenken draaide ik het nummer. Et voilà, the point of no return. Het nummer leidde naar de vrolijk babbelende stem van Patrick (een Belg). Hij introduceerde me in de school van Moko, mijn leraar acupressuur van vandaag. Moko spreekt 3 woorden Engels en ik 3 woorden Indonesisch, maar met gebaren en tekeningen zeggen we veel. Elke dag tel ik geduldig de wervels van nek of ruggegraat, zoek ik holtes tussen spieren, druk ik punten tussen vingers. En thank god for Amy, mijn Amerikaanse medestudente, die met engelengeduld vanuit het Indonesisch naar het Engels vertaalt. Zonder haar zou de hele cursus een complete warboel zijn. Voorbeeld: het Indonesisch heeft slechts één woord voor zowel 'been' als 'voet'. Idem voor 'arm' en 'hand'. Dus begin maar hé als de vertaling die je gebruikt erg wankel is: 'Ciwelan (=masseer) de hand' moet je dan lezen als 'masseer de arm' (of omgekeerd). Maar liefste Amy zorgt ervoor dat alles duidelijk blijft.

 

 

Amy, patiënt Prajet en Pak Moko

Moko Medicijnman (Jamu)

Als medicijnman is Moko wonderbaarlijk. Niet lang na mijn terugkeer van de 10-daagse meditatieretraite werd ik ziek. Vreselijke pijnen in maag en darmen. Spijsverteringssysteem gans overhoop. Moko: ‘Steek je tong eens uit’. En dan: ‘Oo-oo-oo yes, yes. Wind. Too much wind.’ Te veel wind dus in mijn lijf. (En hij had gelijk, want ik deed niet anders dan wind lossen). En als ik dan, op mijn buik gelegen, wachtte op verlossing, vloog ik eerst tegen het plafond van de pijn (drukpunten voor darmen liggen ergens in onderrug). Het overtollige water in mijn lijf (want dat had ik ook ‘too much water in body’), spoot er via mijn oogkranen uit. Een troostende kruidendrank (jamu) achteraf deed wonderen. En ja, ik voel me nu stukken beter. Nog wat slapjes, maar beter. Dankzij Moko's vingers en zijn jamu's.

Guru (=leraar) Moko in actie