Mijn leraar acupressuur Pak Agus Moko (zie ook andere berichten) is een Javaan in ware Harry Potter stijl: afstammeling van een familie magiërs en geboren met een zesde zintuig. Zo stond zijn grootvader in de wijde omtrek bekend om zijn goocheltrucs met zon en wolken. Wie een feest organiseerde, contacteerde zijn grootvader. Die kwam, zag en stuurde toevallige wolken wandelen. Idem dito voor Pak Moko de dag van vandaag, ook hij heeft een ‘remote controle’ of een afstandsbediening voor de zon. Ik geloof niks, maar ik zag wat ik zag: de wolken schoven weg van zodra hij zijn aandacht erop richtte.
Als twaalfjarige werd Pak Moko bezocht door de geest van een 1000 jaar oude boeddhistische monnik. (Tussen haakjes: Pak Moko is evengoed een brave katholiek die de wekelijkse kerkdiensten van zang en orgelklanken voorziet.) En die monnik –ik vergat zijn naam- werd van die dag af zijn leraar, zijn spiritueel leider. Als twaalfjarige zette Pak Moko de eerste stappen in die ‘andere’ wereld die ik, en samen met mij drievierde van de wereldbol, niet begrijp, niet zie, niet wil of durf zien.
‘Of hij niet bang was?’ vroeg ik. ‘Of geesten niet griezelig zijn?’ Neen, helemaal niet. Als klein jochie had hij al de zelfzekerheid van een volwassene: dat hij gaven had waar hij iets mee moest doen om anderen te helpen. Bang voor misbruik van die krachten was hij ook niet: zijn grootouders waren zijn moreel voorbeeld. Alles in dienst van de ander.
En dat Pak Moko geen oplichter is, merk je bij de minste vraag. Hoe hij ziektesymptomen ontdekt? ‘Gewoon, door in het lichaam van de ander te kruipen. Ik kan de pijn van de ander voelen.’
Zijn signaal? Heftige boeren laten. Als er in een lichaam van een patiënt stagnatie is, knelpunten, pijnen, gezwellen, dan reageert zijn lichaam met een luide boer. Heel grappig. Uit beleefdheid houdt hij ze in tijdens de diagnose, en achteraf trekt hij zich even terug, of doet hij wat ademhalingstechnieken om de energie van de patiënt weer te lossen.
Of hij een griezelig man is? Helemaal niet. Erg gewoon. Aandoenlijk bijna. Leeft in een bescheiden (of naar westerse normen ronduit armoedig) huisje met zijn vrouw en twee zonen. Zijn schooltje is om de hoek, en verwelkomt ’s nachts een stuk of vijf slapers.
Deze unieke Harry Potter van Yogjakarta pocht niet en zwijgt soms liever dan een patiënt onnodig te verontrusten. Wie bij hem studeert en daarna een eigen school of dokterspraktijk opricht hier in Yogja (Centres of Traditional Healing), helpt daarmee niet alleen patiënten, maar ondersteunt daarmee ook de verspreiding van de traditionele kennis en geneeswijzen. Bovendien verkrijgen zijn ex-studenten status en tonnen vol respect! Ja, onze Harry Potter doet dat goed, hierzo in Yogja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten