Romeinse virussen en RAI

De ziektekiemen die de voorbije weken volop slachtoffers maakten (volgens de laatste roddels verschijnt de helft van de werknemers niet), hebben ook mij (voor de tweede keer) te pakken.

Sinds eergisteren geraak ik het bed niet uit: geveld door hoge koorts, algemene malaise en een opgezette keel (ja, met aan de binnenkant dikke witte stippen op een rode huid, als was mijn keel een paddestoel). De symptomen zijn duidelijk: keelontsteking. Remedie: rusten, liters warm drinken, paracetamol-len en (honing)snoepjes zuigen. Dit laatste is broodnodig, want aangezien ik deze dagen beter niet rook (vermijd irritatie van de keel), heb ik iets ter vervanging nodig. Sabbel, sabbel, sabbel = het geluid dat op de vele momenten dat ik niet slaap, vanonder de lakens komt.

Het lastige aan ziek zijn, vind ik de verveling. Naar buiten mag ik niet (dat is me uitdrukkelijk verboden) en lezen of tv kijken lukt me niet, daarvoor is de hoofdpijn te sterk. Bovendien heb ik wat televisie betreft weinig keuze: de tv-shows die Mamma Alma dag in dag uit kijkt, zijn behoorlijk irritant. De Italiaanse versie van Big Brother kan er nog mee door, maar dan louter en alleen omdat Mamma Alma dan passioneel commentaar geeft op alle verbouwde lippen, facelifts en ballonborsten die zo typisch zijn voor het Italiaanse televisiescherm. Mamma Alma maakt er soms een sport van: dan zapt ze alle kanalen af op zoek naar opgespoten lippen (‘vandaag telde ik er 8!’), haarimplantaten enzovoort. Ik vraag me af of ze beseft dat dit nationaal en internationaal protest en bezorgdheid oproept. Ik verwijs hierbij naar het artikel vandaag in De Standaard Online - 'Vrouwen aan de vleeshaak. Kruistocht tegen overdaad aan sekssymbolen op de Italiaanse televisie'.

De Standaard Online - Vrouwen aan de vleeshaak

http://www.standaard.be/artikel/detail.a...

Op de Italiaanse televisie zijn vrouwen vrijwel alleen nog maar te zien als sekspoezen. Lorella Zanardo is een campagne begonnen om de ‘vernedering' van vrouwen aan de kaak te stellen. ‘Ik denk niet meer, ik doe.'

Nonkel Raiuno en tante Raidue

De meeste gezichten die in de Italiaanse praatprogramma’s verschijnen, beschouwt ze als ‘familie’. Hij of zij is altijd wel een vader, een moeder, een nicht of een verre tante van ... Ik geloof haar, want in een ver-ver verleden (Mamma Alma is er 79), zowel in de gloriejaren van RAI als lang daarna, werkte ze zelf achter de schermen van deze zender. 'Ik knipte en plakte voornamelijk films', zegt ze hierover. Voor een alleenstaande vrouw van haar generatie een goed verdienende job.  Nu zet haar zoon deze ‘familietraditie’ verder: hij heeft zich opgewerkt tot (camera)regisseur en programmamaker. Onderstaande foto's: genomen in het RAI-hoofdkwartier. Zonder pasje geraak je niet doorheen de controle, maar als langbenige 'volgelipte', hoge hakken dragende blondine met basketbaldikke borsten (zoals ik:-) geraak je overal!

Verveling dus, want daar ging het me eigenlijk om: ziek zijn is reuze vervelend. Ik suf, snirf en pleng liters vocht via luchtpijpen, neusgaten en oogbollen. Het liefst zou ik nu in Antwerpen zijn, met de zorg en aandacht van vrienden om me heen. Ziek zijn hier, in Rome, is een vrij eenzame, en strak gecoördineerde bedoening: mijn gastheer is van ’s ochtends tot ’s nachts het huis uit wegens overdaad aan job (dus het dagschema wordt voor de 2 zieken 's ochtends al bepaald:-). Het moet voor hem ook niet gemakkelijk zijn, buitenshuis werkdruk en binnenshuis TWEE gebrekkige vrouwen. Zo is er die jonge zieke vrouw (ik), en die oude 'gebroken' vrouw (zie andere blogberichten). Moeilijk voor hem -en pijnlijk voor ons- is (en ik citeer hem hier) dat zulke vrouwen 'niet genoeg lachen'. 

Lachen!? Jezus. En, ja. Want 'grimassen van pijn zijn te moeilijk te verdragen'. Allez vooruit, denk ik dan.

(wordt vervolgd...)