Mamma Mia Mamma Alma!

12 januari

Wat me meer angst inboezemt dan alle tandartsperikelen bij elkaar, is het vooruitzicht hier een maand samen te wonen met een 79-jarige Italiaanse ‘mamma’. Haar naam is Alma, en ze is de moeder van gastheer Andrea. Eigenlijk woont ze 700 kilometer hogerop, in Triëste, maar het onfortuinlijke lot besliste dat ze uitgerekend nu haar schouder brak, en gezellig onder het dak van haar zoon komt wonen, zodat ze constante zorg en aandacht krijgt. Maar gezien het feit dat zoonlief amper thuis is wegens drukke job, en ik als tandentoerist in hetzelfde huis onderdak zoek … je kan wel raden hoe dit verhaaltje verder gaat.

Alma

Alma is verre van een lief schattig dametje dat je automatisch wil knuffelen en verzorgen, maar een sterke madam met een ferme wil en een voorliefde voor kermen en jammeren. Dat haar schouder voortdurend pijnlijk is, zullen we geweten hebben. Ergst van al is haar enige, trouwe en altijd aanwezige luide vriend: de televisie. Lezen doet ze niet graag, kruiswoordpuzzels oplossen ook niet en aan wandelen of breien of welke andere stille activiteit ook, heeft ze een hekel. En als er één ding is waar ik het land aan heb, is het wel het monotone geluid van praat- en spelprogramma’s, een godganse dag lang. De woonkamer van mijn gastheer, altijd een oase van rust en ruimte, verwordt door haar televisiekijkende aanwezigheid tot een bron van ergernis. Of hoe een behoeftige dame je humeur danig kan beïnvloeden en ruimte kan verkleinen tot een ongemakkelijke gevangenis.

’s Ochtends was ik haar voeten. Dat vindt ze ontzettend fijn. Ik zeep ze in, spons (met HAAR gele sponsje), schrob (met HAAR groene borsteltje), masseer, droog (met HAAR handdoekje) en wrijf ze in met (niet HAAR maar MIJN) welriekende balsem. Tijdens deze voetensessie aanhoor ik haar halve levensverhaal, vertelt ze me fijntjes wat ze van haar zoon denkt (die twee zijn kat en hond), en achteraf word ik dan in alle Italiaanse kleuren en geuren bedankt. Ik blijf echter achter met het gevoel volledig in het midden te staan: mijn rol bestaat uit het bewaren van peis en vree tussen moeder en zoon, twee stevige karakters om ‘u’ tegen te zeggen.

De enige manier om Alma niet tegen me in het harnas te jagen, is precies te doen wat ze zegt. Koken doe ik bijvoorbeeld volgens haar instructies –één keer bereidde ik kip op mijn manier waarop ik vervolgens een half uur lang moest aanhoren hoeveel beter haar bereidingswijze wel niet was. En dan zwijg ik en knik ik ja, terwijl ik in mezelf het omgekeerde denk. Ieder zijn meug, toch?

Gelukkig is het park vlakbij en ligt de stad aan mijn voeten. Daar trek ik nu heen. Straks word ik weer thuis verwacht. Alma wil 's avonds vroeger dineren dan haar zoon. Een minestronesoepje vooraf en konijn volgens haar recept (NIET volgens het recept van haar zoon, want het hare vindt ze veel beter). Dus zo zal ik weer aan het fornuis staan: snijden, kruiden, pletten en roeren op het ritme van haar korte bevelen, met een berustende glimlach op mijn gelaat. Ik focus me op het koken, en word zo weer een aantal receptjes rijker:-)

p.s. Misschien moet ik Alma's kooktips en recepten maar eens beginnen opschrijven... ? Zou fantastisch Italiaans/Vlaams kookboek kunnen worden:-)