Romeinse virussen en RAI

De ziektekiemen die de voorbije weken volop slachtoffers maakten (volgens de laatste roddels verschijnt de helft van de werknemers niet), hebben ook mij (voor de tweede keer) te pakken.

Sinds eergisteren geraak ik het bed niet uit: geveld door hoge koorts, algemene malaise en een opgezette keel (ja, met aan de binnenkant dikke witte stippen op een rode huid, als was mijn keel een paddestoel). De symptomen zijn duidelijk: keelontsteking. Remedie: rusten, liters warm drinken, paracetamol-len en (honing)snoepjes zuigen. Dit laatste is broodnodig, want aangezien ik deze dagen beter niet rook (vermijd irritatie van de keel), heb ik iets ter vervanging nodig. Sabbel, sabbel, sabbel = het geluid dat op de vele momenten dat ik niet slaap, vanonder de lakens komt.

Het lastige aan ziek zijn, vind ik de verveling. Naar buiten mag ik niet (dat is me uitdrukkelijk verboden) en lezen of tv kijken lukt me niet, daarvoor is de hoofdpijn te sterk. Bovendien heb ik wat televisie betreft weinig keuze: de tv-shows die Mamma Alma dag in dag uit kijkt, zijn behoorlijk irritant. De Italiaanse versie van Big Brother kan er nog mee door, maar dan louter en alleen omdat Mamma Alma dan passioneel commentaar geeft op alle verbouwde lippen, facelifts en ballonborsten die zo typisch zijn voor het Italiaanse televisiescherm. Mamma Alma maakt er soms een sport van: dan zapt ze alle kanalen af op zoek naar opgespoten lippen (‘vandaag telde ik er 8!’), haarimplantaten enzovoort. Ik vraag me af of ze beseft dat dit nationaal en internationaal protest en bezorgdheid oproept. Ik verwijs hierbij naar het artikel vandaag in De Standaard Online - 'Vrouwen aan de vleeshaak. Kruistocht tegen overdaad aan sekssymbolen op de Italiaanse televisie'.

De Standaard Online - Vrouwen aan de vleeshaak

http://www.standaard.be/artikel/detail.a...

Op de Italiaanse televisie zijn vrouwen vrijwel alleen nog maar te zien als sekspoezen. Lorella Zanardo is een campagne begonnen om de ‘vernedering' van vrouwen aan de kaak te stellen. ‘Ik denk niet meer, ik doe.'

Nonkel Raiuno en tante Raidue

De meeste gezichten die in de Italiaanse praatprogramma’s verschijnen, beschouwt ze als ‘familie’. Hij of zij is altijd wel een vader, een moeder, een nicht of een verre tante van ... Ik geloof haar, want in een ver-ver verleden (Mamma Alma is er 79), zowel in de gloriejaren van RAI als lang daarna, werkte ze zelf achter de schermen van deze zender. 'Ik knipte en plakte voornamelijk films', zegt ze hierover. Voor een alleenstaande vrouw van haar generatie een goed verdienende job.  Nu zet haar zoon deze ‘familietraditie’ verder: hij heeft zich opgewerkt tot (camera)regisseur en programmamaker. Onderstaande foto's: genomen in het RAI-hoofdkwartier. Zonder pasje geraak je niet doorheen de controle, maar als langbenige 'volgelipte', hoge hakken dragende blondine met basketbaldikke borsten (zoals ik:-) geraak je overal!

Verveling dus, want daar ging het me eigenlijk om: ziek zijn is reuze vervelend. Ik suf, snirf en pleng liters vocht via luchtpijpen, neusgaten en oogbollen. Het liefst zou ik nu in Antwerpen zijn, met de zorg en aandacht van vrienden om me heen. Ziek zijn hier, in Rome, is een vrij eenzame, en strak gecoördineerde bedoening: mijn gastheer is van ’s ochtends tot ’s nachts het huis uit wegens overdaad aan job (dus het dagschema wordt voor de 2 zieken 's ochtends al bepaald:-). Het moet voor hem ook niet gemakkelijk zijn, buitenshuis werkdruk en binnenshuis TWEE gebrekkige vrouwen. Zo is er die jonge zieke vrouw (ik), en die oude 'gebroken' vrouw (zie andere blogberichten). Moeilijk voor hem -en pijnlijk voor ons- is (en ik citeer hem hier) dat zulke vrouwen 'niet genoeg lachen'. 

Lachen!? Jezus. En, ja. Want 'grimassen van pijn zijn te moeilijk te verdragen'. Allez vooruit, denk ik dan.

(wordt vervolgd...)

Maagd boven alles

Ik woon nu een tijdje samen met een koppige, snel op de tenen getrapte leeuw/maagd. Geboren op de rand van twee sterrenbeelden, en mamma mia ik zal het geweten hebben. Zelf ben ik maagd, maar in de ander zie ik pas de ware -en mannelijke- uitvergroting van mijn sterrenbeeld. Wellicht heeft het ook te maken met de Italiaanse passie en furie, luidheid en gebarenmakerij, met cultuurverschillen en verschillende opvoedingsstijlen maar o jee wat heb ik al mijn best moeten doen om staande te blijven in de dagelijkse stormen. 

Mijn Italiaanse gastheer is op de eerste plaats een typische leeuw: een heerser, in controle van wie bij hem bescherming zoekt (nu: ik, als logee), een enorme haan-de-voorste en verbaal erg sterk. Op zonnige dagen is hij onverbeterlijk positief en enthousiast (zodanig dat je ADHD gaat vermoeden), maar o wee wie bij hem woont als zijn humeur onder het vriespunt zit. Dan komt niet alleen de leeuwse koppigheid, maar vooral het maagdelijke trekje boven: orde en controle boven alles! 

Nu ben ik zelf een maagd, en in mijn doen en laten doorheen kamers en huizen, vrij ordelijk en gestructureerd (ik verwijs hierbij naar mijn andere teksten over ordenen van chaos in keukens en kasten). Maar hier, in het huis van deze leeuwmaagd, heb ik soms het gevoel dat ik de chaos en onachtzaamheid zelve ben. En hoe meer ik probeer te letten op ‘belangrijke’ details, hoe meer ze me ontgaan. Ontzettend nieuw is dit voor mij: dat ik, trots op de orde die ik vanuit chaos creëren kan, me in dit huis een verwarde professor voel: glazen vallen in diggelen, een stopcontact ontploft, de witte was verkleurt en de ovenwant verbrandt. En zulke dingen overkomen me écht zelden, behalve in dit huis, waar alle ongelukjes zich lijken te verzamelen.
Als ik de foute handdoek gebruik, krijg ik commentaar. Als ik vergeet de badkamervloer onmiddellijk na gebruik te drogen, krijg ik een dweil in mijn handen geduwd (ik moet hem dringend eens overtuigen van het nut van een douchegordijn, maar dit terzijde). Als ik de deur van de slaapkamer te ver openzet voor verluchting, krijst hij dat iedereen hem nu naakt kan zien (wat helemaal niet het geval is als je een wijde boxershort draagt, maar dit ook terzijde). Als ik 's ochtends slaperig een kop thee neerzet, is het geluid storend en ontstaan er mogelijke krassen op de tafel. Als ik de waterkraan te hard opendraai, heeft hij ze een seconde later alweer dicht gedraaid (water spat zo hard, weet je). Als ik een t-shirt strijk en daarna vouw, word ik gevraagd dit laatste niet te doen want t-shirts kreuken als je ze vouwt. En als ik dan twee woorden van protest durf terug te gooien (meestal geraak ik niet verder dan 'ja, maar'/si, ma/yes, but) dan ontstaat er een discussie om 'u' tegen te zeggen. Oren dichtstoppen en zwijgen, het zou de beste reactie zijn. Maar ik laat me niet zomaar op mijn kop zitten. Niet altijd de meest geweldige keuze, maar kom. 

Asterix: klein maar dapper, net zoals ik:-)

Een dag of wat later –als de hitte uit het vuur verdwenen is- kaart ik de wederzijdse ergernissen opnieuw aan. En dan ben ik dankbaar voor mijn zuiver vrouwelijke overtuigingskracht – de dingen met zachtheid aanpakken, me begripvol tonen enzovoort. Feit is dat ik mezelf als logee 24 uur per dag onder zijn dak heb geparkeerd, en dat plotse samenwonen is niet gemakkelijk. Ik begrijp. Hij begrijpt. We begrijpen. Peis en vree. Tot het volgende handdoekje dat ik op de foute plaats neerleg, uiteraard.

Rivier in Rome

Ponte Sisto

14 januari

Geheel onverwacht overvalt Romes schoonheid me weer. Een eeuwenoude steen op mijn duffe kop.

Ik houd halt in het midden van de Ponte Sisto, met links van me de kunstenaarswijk Trastevere en rechts van me het jodenkwartier, en kijk uit over de Tevere. Naast me leest een man zijn krant, balancerend op zijn fiets, zijn bovenlichaam leunend op de brug. Een wandelaar maakt even een praatje, een toeriste toont me haar map en vraagt me in gebrekkig Engels vriendelijk de weg. En plots besef ik weer dat ondanks het hectische lawaaiige oppervlak er een enorme rust van deze stad uitstraalt. Een rust die afgestemd is op de mijne. Alsof we twee oude gelijkgestemde zielen zijn, uitkijkend over een altijd beweeglijke rivier.

Mamma Mia Mamma Alma!

12 januari

Wat me meer angst inboezemt dan alle tandartsperikelen bij elkaar, is het vooruitzicht hier een maand samen te wonen met een 79-jarige Italiaanse ‘mamma’. Haar naam is Alma, en ze is de moeder van gastheer Andrea. Eigenlijk woont ze 700 kilometer hogerop, in Triëste, maar het onfortuinlijke lot besliste dat ze uitgerekend nu haar schouder brak, en gezellig onder het dak van haar zoon komt wonen, zodat ze constante zorg en aandacht krijgt. Maar gezien het feit dat zoonlief amper thuis is wegens drukke job, en ik als tandentoerist in hetzelfde huis onderdak zoek … je kan wel raden hoe dit verhaaltje verder gaat.

Alma

Alma is verre van een lief schattig dametje dat je automatisch wil knuffelen en verzorgen, maar een sterke madam met een ferme wil en een voorliefde voor kermen en jammeren. Dat haar schouder voortdurend pijnlijk is, zullen we geweten hebben. Ergst van al is haar enige, trouwe en altijd aanwezige luide vriend: de televisie. Lezen doet ze niet graag, kruiswoordpuzzels oplossen ook niet en aan wandelen of breien of welke andere stille activiteit ook, heeft ze een hekel. En als er één ding is waar ik het land aan heb, is het wel het monotone geluid van praat- en spelprogramma’s, een godganse dag lang. De woonkamer van mijn gastheer, altijd een oase van rust en ruimte, verwordt door haar televisiekijkende aanwezigheid tot een bron van ergernis. Of hoe een behoeftige dame je humeur danig kan beïnvloeden en ruimte kan verkleinen tot een ongemakkelijke gevangenis.

’s Ochtends was ik haar voeten. Dat vindt ze ontzettend fijn. Ik zeep ze in, spons (met HAAR gele sponsje), schrob (met HAAR groene borsteltje), masseer, droog (met HAAR handdoekje) en wrijf ze in met (niet HAAR maar MIJN) welriekende balsem. Tijdens deze voetensessie aanhoor ik haar halve levensverhaal, vertelt ze me fijntjes wat ze van haar zoon denkt (die twee zijn kat en hond), en achteraf word ik dan in alle Italiaanse kleuren en geuren bedankt. Ik blijf echter achter met het gevoel volledig in het midden te staan: mijn rol bestaat uit het bewaren van peis en vree tussen moeder en zoon, twee stevige karakters om ‘u’ tegen te zeggen.

De enige manier om Alma niet tegen me in het harnas te jagen, is precies te doen wat ze zegt. Koken doe ik bijvoorbeeld volgens haar instructies –één keer bereidde ik kip op mijn manier waarop ik vervolgens een half uur lang moest aanhoren hoeveel beter haar bereidingswijze wel niet was. En dan zwijg ik en knik ik ja, terwijl ik in mezelf het omgekeerde denk. Ieder zijn meug, toch?

Gelukkig is het park vlakbij en ligt de stad aan mijn voeten. Daar trek ik nu heen. Straks word ik weer thuis verwacht. Alma wil 's avonds vroeger dineren dan haar zoon. Een minestronesoepje vooraf en konijn volgens haar recept (NIET volgens het recept van haar zoon, want het hare vindt ze veel beter). Dus zo zal ik weer aan het fornuis staan: snijden, kruiden, pletten en roeren op het ritme van haar korte bevelen, met een berustende glimlach op mijn gelaat. Ik focus me op het koken, en word zo weer een aantal receptjes rijker:-)

p.s. Misschien moet ik Alma's kooktips en recepten maar eens beginnen opschrijven... ? Zou fantastisch Italiaans/Vlaams kookboek kunnen worden:-)