Joey zegt: Nieuwjaarsnacht: alleen om twaalf

Koffieblik in decembersneeuw

31 december/1 januari

Klokslag twaalf log ik in op mijn blog. Ik ben zonet met de auto thuisgebracht. Dat was tot vanochtend niet het plan: ik zou samen met vrienden nieuwjaarsnacht in Mechelen vieren. Een acute buikgriep besliste daar anders over. Na een hele dag slapen en een dieet van slappe cola en 2 bananen, hoopte ik weer fit te zijn voor het feest. Niet dus. Mijn nieuwjaarsmaaltijd bestond uit witte rijst en wat voorzichtige lepels Thaise curry. Zelfs het glaasje cava, waar ik doorgaans zo gulzig weet mee om te springen, voelde als een ongenode gast in mijn maag. Gezellig is anders. Vanavond koos ik dus om als een kluizenaar van op vier hoog, het Antwerpse vuurwerk te aanschouwen. Et voilà, hier zit ik dan. Buiten knalt en rommelt het, hierbinnen is het gezellig, warm en stil. Niemand om te kussen, niemand om te knuffelen, maar dat vind ik wel fijn zo. Vreemd genoeg overvalt de stilte me niet als een gemis, maar als een comfortabel dekentje. Ik zou op dit moment nergens anders willen zijn.

Vanochtend werd ik wakker zoals altijd op een 31ste december: het is de laatste dag van de donkerste maand... yippie! Met even later de zich opdringende, als was het voorgeprogrammeerde, weemoed. Ogen die volschieten en gedachten die alle kanten uitwaaieren, in een hopeloze poging herinneringen vast te pinnen. Ik stel me mijn geheugen dan voor als een soort van mega Tupperwaredoos, waarin ik de belangrijkste herinneringen aan 2010 een leven lang wil bewaren. Met de fabrieksgarantie van 'een leven lang' (want dat is met mijn hoofd van gatenkaas niet altijd even evident). Hooguit vijf minuten duurde die weemoed. De eerste opstoot van buikgriep dwong me immers tot een hoogdringende spurt naar het toilet. En als er de rest van de dag al tranen waren, nu ja dan waren er dat van pure pijn en frustratie.

Nu, om twintig over twaalf, kies ik in gedachten alvast een doos voor het komende jaar. Een stevig blik dit keer. Misschien wel zo eentje als op bovenstaande foto: een vrolijk knipogend blik met daarin nog de geur van koffie bewaard. En dan stop ik er stiekem drie wensbriefjes in voor de komende maanden (die ik er dan volgend jaar weer kan uitpeuteren om te zien of mijn magische djinn -op deze doos heet ze 'Mrs Rose'- haar werk goed heeft gedaan): Italië in januari-februari, Sri Lanka en Indonesië in maart, april en mei, om daarna weer terug te keren naar Italië. Djinn, djinn, djinn, liefste Mrs Rose, aan de slag!

De laatste vuurwerkpijlen zijn afgeschoten. Geen uit de ramen hangende overburen meer die 'Happy New Year' in alle talen over de daken krijsen. Geen fluit-KNALLende rotjes en gillende rotjochies meer in de straat beneden. Ik juich te vroeg: een auto met open ramen en jengelmuziek heeft zich zonet voor de deur geparkeerd. Jammer. Nog even wachten, en dan kan ik het nieuwe jaar inzetten op de plek waar ik nu het liefste zou liggen: languit op mijn matrasje op de grond van de woonkamer. Met een 'microwavewarm' kersenpitkussentje op mijn zere buik.