Gevonden: Belgisch paspoort!

Greet, de swami en ik

Op bovenstaande foto: Greet, een Vlaamse sjamane en ik, met dankbare gevouwen handen. In het midden: Swami,  'de swami' of  'de meester' - dit is niet zijn naam maar wel zijn aanspreektitel. Ik leerde hem enkele dagen eerder kennen tijdens een maanceremonie. We nemen een foto 'om de goede afloop'. Reden: het vinden en terugbezorgen van gestolen documenten. Waar: Tiruvannamalai, Tamil Nadu, India. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Een halve dag eerder:  
Swami duwt mij het paspoort en de kredietkaart van Greet in handen. Tussen haakjes: hij had om mij laten roepen en had me duidelijk laten verstaan dat het 'om dringende zaken' ging.

‘Is dit paspoort van jou?’ vraagt hij.

‘Neen! Maar het is wel Belgisch.'

‘En jij bent toch ook uit België?’

‘Ja.’

‘Wel dan?’ 
Alsof ik de enige Belgische in Tiruvannamalai ben. Alsof alle Belgen in Tiruvannamalai elkaar moeten kennen.

‘Dit ben ik niet', zeg ik lichtjes gepikeerd, 'en ik ken deze dame niet.' 
Tegelijk groeit in mij het besef dat een onbekende landgenote misschien op dit eigenste moment  in paniek de stad rond rent, op zoek naar een verloren paspoort en kredietkaart.
'Waar ... ?' begin ik.
'Op een vuilnisbelt. In de achterafstraatjes hier. Mijn rechterhand -hij wijst op een man aanwezig in de kamer- heeft het gevonden en naar me toe gebracht. Hij herkende de kleur van het document als Europees en dacht dat het misschien van jou was ... hij is het vuilnis ingekropen ... we maakten ons zorgen.' Mijn gepikeerdheid maakt plaats voor ontroering. Hoe bijzonder.
'Dat is lief', zeg ik en blader het paspoort door. 'Ze heet Greet. Greet M.'
'We moeten ervoor zorgen dat ze haar documenten terug krijgt', zegt Swami.
'Ja', zeg ik, 'maar hoe ... ?'
'Dat is vanaf nu jouw verantwoordelijkheid. Jij gaat naar haar op zoek. Nu.' De toon van zijn stem is niet mis te verstaan. Tegenstribbelen is geen optie. Normaalgezien steiger ik als een wild paard van zodra iemand me norse bevelen geeft, maar in dit geval aanvaard ik het bevel. Elke minuut kan belangrijk zijn. 

Joey-in-actie-modus ... dat levert bizarre telefoontjes. Zoals eentje naar mijn moeder in België (we bellen trouwens nooit over gsm):

‘Hi mam. Met mij alles okee. Kan je even 1207 bellen en informeren naar een zekere Greet M. uit G.? Ik heb haar paspoort en kredietkaart in handen.’ Gelukkig is mijn moeder een vrouw van aanpakken (geen vragen stellen, doen!) en wist ik twee minuten later dat de Greet M. die ik zocht niet gevonden wilde worden via 1207. Dan maar internet proberen.

Met de documenten op zak wandel ik de straffe middagzon in, op zoek naar een internetcafé. Ik heb nog een half uurtje vooraleer de stroom uitvalt. Zoeken naar een speld in een hooiberg is in deze moderne tijden een fluitje van een cent: een minuut googelen levert meteen resultaat: deze dame heeft haar eigen website! Ik noteer adres, telefoonnummers. Ik bel een vast nummer in België: antwoordapparaat. Uiteraard, want Greet wandelt hier ergens in dezelfde stad in India rond, en logeert wellicht op een halve kilometer van mij. Ik toets het nummer in van haar gsm: zonder resultaat. Grote kans dat, indien haar hele tas gestolen is, ook haar gsm gestolen is. Voor alle zekerheid tekst ik haar mijn gegevens. Dan zoek ik haar op Facebook en verzend opnieuw mijn gegevens (de 'Facebook Greet' blijkt achteraf iemand anders ... ). Tot slot een e-mail, waarin ik nogmaals mijn gegevens opsom. Amper heb ik op de verzendknop geklikt, of de stroom valt uit. Oef. Net op tijd. Dan laat ik het los. Nu is het aan Greet om mij te contacteren. Voor de rest van de namiddag zie ik in de straten talloze versies van Greet opduiken ...

eind goed, al goed

Diezelfde avond telefoon:

‘Ben jij Joey Brown?'
'Ja.'
'Ben jij nu in Tiruvannamalai?'

‘Ja.’
'Heb jij mijn paspoort?' 
'Ja.'

‘Hoe kan dat nu?' Haar stem vol ongeloof. 'Drie dagen geleden is mijn tas gestolen. Hoe ...?'
'Gevonden tussen het vuil', zeg ik, en ook: 'waar ben jij nu? Dan breng ik alles naar je toe.'

Dan gaat het snel: tien minuten later - o wat hou ik van mijn aftands beweeglijk brommertje - overhandig ik haar de documenten en wisselen we verhalen uit. 
'Dit gebeurt allemaal één dag te laat', zegt Greet, 'mijn ticket huiswaarts was gisteren.'
'Oei!', zeg ik.
'Eigenlijk,' zegt ze, 'vind ik het allemaal geweldig. Het geeft me extra dagen vakantie. Blijkbaar heb ik hier nog iets te doen. Arunanchala (cfr. heilige berg aan de stad) wil me niet laten gaan.’
'Misschien', zeg ik.  


Wat later keren Greet, twee Belgische vrienden, mijn Indische reisgezel Aditya en ik terug naar het huis van Swami. Hij luistert naar alle versies van het verhaal. We houden een kleine ceremonie uit dankbaarheid: muziek en zang.
'Mail me wanneer je terug thuis bent', zeg ik bij het afscheid.  'Ik ben nieuwsgierig naar wat je nog te doen staat hier.'
'Doe ik', zegt Greet.