Logeren in Antwerpen is ook reizen

In september, en ook in de laatste week van oktober en de eerste week van november, logeerde ik bij vrienden in Antwerpen. Uit noodzaak, want mijn huis is voor een jaar verhuurd. En vreemd genoeg vind ik mijn huidige situatie meer dan oké: niets zaliger dan een vriendenkring rond te logeren. Ik word dan in de watten gelegd, en dat is puur genieten En neen, ik hoef niet zo nodig mijn eigen spullen om me heen. 

Nooit eerder ben ik zo dicht bij vrienden geweest: letterlijk, lijfelijk, hart tegen hart (en ja, soms hard tegen hard). Het moet gezegd: samen leven geeft een behoorlijk nieuwe dimensie aan vriendschap. En het geeft me bovendien een verrassend nieuwe kijk op mezelf.

Het grootste deel van mijn volwassen leven heb ik alleen gewoond. Niemand in huis dus om me aan te spiegelen. Maar het beeld dat ik had over mezelf bleef daardoor beperkt. Doordat ik nu tijdelijk onder één dak leef met uiteenlopende karakters en dito gewoontes, word ik geconfronteerd met mijn eigen karaktertrekjes, talenten, gebreken en gewoontes. Mijn zelfbeeld wordt behoorlijk aangescherpt. Vooral kleine talenten (en het al dan niet gebruiken hiervan) komen bovendrijven. Talent dus.

Ik wist bijvoorbeeld sinds lang dat ik een vrij groot talent voor ‘orde’ heb: niet zozeer in mijn hoofd -mijn gedachten kan je vergelijken met de inhoud van een draaiende wasmachine- maar vooral in het scheppen van orde in de wereld om me heen. In kamers en kasten, bijvoorbeeld. Maar dat ik dat talent kon gebruiken om anderen gelukkig te maken, neen, zover was ik nooit gekomen. Het scheppen van orde had zich tot nu toe beperkt tot mijn huis en werkomgeving. Dat ook vrienden van dit talent kunnen meegenieten, nu ja, dat bracht het logeren me bij. 

Evita's Kitchen, september 2010

Keukenkasten

Zo was ik in september een tijdje te gast bij mijn lieve vriendin Evi. Haar keukenkasten, het toppunt van chaos (in tegenstelling tot haar vrij gestructureerde geest), was een absolute bron van ergernis voor mij. Telkens ik een bord, een pan, een vork of iets dergelijks uit haar kasten en lades probeerde te vissen, viel de halve keukeninhoud aan mijn voeten aan diggelen. Dus zowel voor mijn eigen zielenrust als om haar een handje te helpen, wist ik niets beters te verzinnen dan op een ontiegelijk vroeg ochtenduur alle keukenkasten tegelijk open te trekken. Met een armzwaai of twee, drie haalde ik alles leeg. Dan: staren naar de keukenvloer, bezaaid met voorwerpen van allerlei slag – niet noodzakelijk keukenspullen, en bedenken hoe of wat. Doel: minstens erin slagen om voor elk voorwerp een toegankelijk plekje te vinden in de nu lege kasten. Beetje bij beetje veranderde ik chaos in orde: gezeten op mijn knieën sorteerde ik pannen bij pannen, borden bij borden, kopjes bij kopjes. Plastic dozen of kookpotten waarvoor ik geen deksel vond -of omgekeerd, deksels waarvoor ik geen passende doos of pot vond- kieperde ik de vuilbak in. Gelukkig gaf Evi me ‘carte blanche’. Ze vertrouwde mijn aanpak, en vooral dit laatste vond ik een bijzondere eer: dat iemand er op vertrouwt dat ik niets van waarde –financieel of emotioneel- zomaar zal weggooien. 

Het uitmesten van andermans kast is een ware vriendschapstest, dat kan ik je verzekeren. Ik verwachtte immers dat ze een aantal spullen zou missen (en me bijgevolg met geheven vinger zou terechtwijzen). Het tegendeel was waar: ik vond heel wat verloren gewaande spullen terug. Enthousiast als een kind was ze, bij het opentrekken van haar ‘nieuwe’ kasten. En oké, ordenen is één ding. Verloren voorwerpen terugvinden is iets anders. Maar het allerbelangrijkste dat ik haar gaf was … tijd. Of zoals ze het zelf zo mooi uitdrukte: ‘Koken gaat nu zoveel makkelijker. Ik win zo on-ge-loof-lijk veel TIJD. Ik hoef niet meer te zoeken’. Als talent kan het bovenstaande wel tellen, toch: het Joey-creëert-tijd-talent? Graag gedaan hoor, lieve Evi.

(En voor andere talenten en ontdekkingen verwijs ik je graag naar andere stukjes tekst op deze blog)