Niemand valt vanavond van de aarde af (Ikaria)

Faros, Ikaria, augustus 2010

7 augustus

Het ruikt hier slaperig, naar ondergaande zon en laatste afscheidsgroet. We slaan onze tongen om roodgebrande schouders en proeven  duizend zeeën in elk gefluisterd woord.

Onze huid draagt een laagje zout, we schrapen crèmes van ruggen met gekromde vingers, we woelen krullen kwartslag om een oor en we zeggen hoor daar die stem van een gitaar uit een holle buik,  en een sitar kreunt zwaarmoedig onder een zware boezem.

(We breken glazen voor een vrouw en man in dans, wisselen blikken en zoeken antwoord in voorzichtig maanlicht.)

Het strand wordt een sterrentapijt van witte stenen, we strekken onze handen uit naar de onzichtbare grens ver weg daar waar het water de hemel draagt en de aarde eindelijk rond is en neen, niemand valt vanavond van de aarde af want we schoppen onze slippers uit en spreiden onze tenen, zo zijn we eerst vissen op het droge.

Dan duiken we het water in en moeiteloos bereiken we een overkant en neen, niemand valt vanavond van de aarde af, want we dromen en zwemmen en armwieken en stranden precies daar waar het ons altijd was gezegd.