Postkaartvriendje

lege postkaarten nodigen uit tot schrijven

 

Ik heb een ver vriendje. Niemand weet dat. Zelfs hij niet. Hij woont hoog en droog aan een oostelijke bovenkant van de wereldkaart. Als hij zou lezen wat ik hier schrijf, zou hij zeggen: 'Ik ben je vriendje niet. We kennen elkaar nauwelijks'. Stiekem is hij dat wel. We ontmoetten elkaar vorig jaar, en gingen aparte wegen. Maar liefde kruipt waar het niet gaan kan: nog steeds chatten we zowat elke week over de skype. En waar ik ook ben: als ik een postkaart zie die me inspireert, stuur ik die de zee over. Lekker ouderwets gekriebel met ballpoint en viltstiften. Hij ontving al een hele verzameling van die postkaarten.

Ik startte het hele postkaartgedoe aan het begin van mijn reis door India. Waarom? Zomaar. Af en toe heb ik een hoog gehalte aan 'Amélie Poulain' in het bloed. Dan doe ik vreemde dingen. Zo ben ik ooit nog eens aan een vriendje geraakt: ik viel als een blok voor een onbekende man, speurde naar zijn naam en adres (en vond wonder o wonder ook zijn verjaardagsdatum) en stuurde hem een gedicht precies op zijn verjaardag. Twee weken later was ik het hele kaartgedoe uiteraard alweer vergeten. Maar het lot doet me soms wegen bewandelen die ik nooit vermoeden kan: anderhalf jaar later kwamen we elkaar opnieuw tegen. Nu was hij het die zijn oog liet vallen op mij. Soms gebeuren de dingen omdat ze moeten gebeuren, niet? Soit, dit is een ander verhaal, maar slotsom is: meer dan een jaar bleven we aan elkaar vastgekleefd. En pas na drie maanden, nadat ik mijn verjaardagsgedicht gekreukt en vergeten in een lade vond, durfde ik toe te geven dat ik de anonieme zender was. Waarop hij: 'Jij? Werkelijk? Hoe kan dat nu?'. 

Maar terug naar mijn postkaartvriendje.

Vandaag over de Facebook. We chatten anders nooit over Facebook. Vandaag wel. En lang.

'Ik mis je postkaarten.'

Nu al, dacht ik, dat is snel. Ben nog maar anderhalve week weer thuis en hij mist mijn Indische postkaarten al. Mooi zo. Ze waren ook gewoon fantastisch leuk. De postkaarten waren een poging hem te steunen. Hij, mijn vriendje die niet mijn vriendje wil zijn, zwoegde de voorbije drie maanden aan zijn PhD. Ondertussen is hij beoordeeld en onderscheiden verklaard. Een slimme bol, dat niet-vriendje van me. Hij is ook altijd de nuchterheid zelve, en zijn intelligentie draagt hij hoog in het vaandel.

'Het is mijn sterkste en tegelijk meest fragiele wapen', zegt hij over dat brein van hem. Sterk is hij ook in woorden, die hij meestal, in het schrijven van artikels, eindwerken en aanverwante belangrijke zaken, zorgvuldig kiest. Emoties tentoon spreiden vindt hij niet zo okee. De dingen zijn nogal gauw 'overdreven', 'te emotioneel', 'te romantisch'. Mij noemt hij -als ik weer eens over de schreef ga in het verwoorden van wat ik denk en voel- een drama queen. 'Fuck you' schrijf ik dan terug, gepikeerd, precies omdat ik wéét dat ik mijn emoties niet altijd even koud onder ijskastcontrole heb.

'Je bent een echte drama queen', schreef hij vandaag weer als reactie op een uitgebreid epistel van mij. 'Fuck you!', schreef ik.

Meteen daarna voegde hij echter iets toe aan zijn zinnetje, iets heel belangrijk:

'Niet boos worden. Ik hou ervan als je overdrijft. Ik hou van je gekrulde bewoordingen, je beelden, je emoties. Dat is de reden waarom ik je blijf plagen: omdat jij dan hoog op je paard gaat zitten.'

Een glimlach om mijn mond. Ik geloofde nauwelijks wat ik las: juist in dat stukje van mezelf dat ik zelf zo moeilijk kan aanvaarden (ik ben zo overdreven e-mo-tio-neel, weet je), zit mijn aantrekkingskracht. Hoe is het mogelijk?

'Dit is het mooiste wat iemand me ooit schreef', antwoordde ik.

'Niet overdrijven!'

'Werkelijk', typte ik opnieuw, 'op dit eigenste moment zijn het de mooiste woorden die je me kon geven.'

'En nu hou ik van je relativeringsvermogen.'

'Relativeren? Dat werkwoord ken ik niet. Ik mediteer.'