Ik blijf nog even onderweg

ergens onderweg, Puglia (Italië)

Onderweg. Vanuit de hak van Italië over zee en over land en opnieuw over zee naar Ikaria, Griekenland. Over een week of twee keer ik terug naar Italië. Ben ik met vakantie? Neen. Ik ben onderweg, op reis, in beweging. En met wat geluk tot en met september 2012. Maar niet met vakantie. Dit laatste is echter niet voor iedereen even makkelijk te begrijpen.

Reacties gaan van het wantrouwende ‘dus je gaat nog een jaar op kosten van anderen leven’, tot het verzuchtende ‘ik wou dat ik in je schoenen stond’. Wat het ook zij, zulke reacties verraden hoe anderen in het leven staan, want neen, ik ben niet de spreekwoordelijke lintworm of bloedzuiger. Ik beloof je dat ik snel zal uitleggen. Snel. Nu nog niet. Er woedt een storm in mijn hoofd. Wind en verandering. Eens die wind gaat liggen, schrijf ik weer. En veel. Want de woorden zullen blijven komen. Evenals de ideeën en mijn drang om te creëren.

ergens onderweg

Nu dus Ikaria, waar ik een jaar geleden een droom achterliet. Het geplande nieuwe begin eindigde anders dan verwacht. Ikaria (zie ook berichten van augustus, september en oktober vorig jaar) is ondertussen een beetje 'thuis', en toch ook weer niet. Ik sluit hier een cirkel en begin opnieuw. 
Het voorbije jaar heb ik gemis gekend. Ik heb eenzaamheid gezien en ervaren. Ik heb in grote spiegels gekeken. Ik heb stilte gekend. Ik heb veel geluisterd. Ik heb pijn gevoeld. Fysiek en emotioneel. Ik ben uitgeput geweest en vol energie. Ik heb gelachen en geweend. Ik heb gezien dat kleuren niet overal hetzelfde zijn. Ik heb geleerd dat een glimlach niet overal hetzelfde waard is. Ik heb geleerd over grote stenen huizen, kleine houten huizen, kamers van brokkelbeton, golfplaat of plastic. En ik heb gezien hoe de zon hier telkens een thuis van maakt. 

Zo blijf ik …

En verander ik ...
Zo blijf ik nog even onderweg ...