'Morgen' is een oefening in geduld (Ikaria)

Evdilos, Ikaria

6 augustus

In Ikaria is er altijd tijd genoeg. Heerlijk, want deze relaxte no-nonsense houding ten opzichte van de tijd is precies datgene dat toeristen zo naar dit eiland lokt. Ontspannen is de boodschap, je kan niet anders dat je uitstrekken onder de rieten parasols op de stranden,  niet denkend aan wat morgen brengt.

Anderzijds is het woordje ‘avrio’ (morgen) wél het favoriete antwoord van de Ikarioten. En dat kleine woordje is erg relatief en verdomd vrij te interpreteren.

Laatst wilde ik een bepaald type gsm aankopen, eentje van de goedkopere soort. De jonge (en toegegeven, niet onknappe) verkoper verzekerde me dat het gewenste model de volgende dag tussen de nieuwe levering zou zitten. Hoe laat? Een uurtje na  ‘boottijd’, wat wil zeggen nadat de bootvrachten uit Athene zouden arriveren. Goed, ik zou de avond nadien opnieuw langskomen.  

Omdat ik altijd geleerd heb dat ‘morgen’ slechts één nacht slapen betekent, stond ik op het afgesproken tijdstip opnieuw in de winkel met dezelfde vraag. Als antwoord kreeg ik een meewarig hoofdschudden, een gepijnigde blik en het woordje ‘avrio’.  Mijn begrip van de dingen gaat vrij traag, zeker in voor mij onbekende gemeenschappen en gebruiken, dus de avond nadien stond ik opnieuw voor de toonbank en keek ik de jonge man slechts diep in de ogen om het antwoord daarin al te lezen.

Het moet gezegd: de verontschuldigingen die hij uit zijn mouw toverde waren erg geloofwaardig en overhaalden me om nog een avond of vijf terug te keren. Achteraf bekeken was ik gewoon een goedgelovige domme geit.

Gelukkig bezit ik ook de praktische geest van een vrouw wiens geduld op is: na wat zoeken en vragen vond ik in de achterafstraatjes een andere telefoonwinkel, van een andere telefoonmaatschappij. De vriendelijke verkoper daar was een oudere man met helderblauwe ogen: Costas. Hij probeerde mijn blonde verschijning meteen op de wereldkaart vast te pinnen: ‘Zuid-Afrikaans accent heb je’, zei hij, ‘en je lijkt op Vlamingen die ik in Zuid-Afrika heb ontmoet.’ Nagel op de kop wat mijn Vlaamse wortels betreft, al heb ik hoegenaamd geen relaties in Zuid-Afrika. Maar dit terzijde.

Costas aanhoorde grinnikend mijn telefoonverhaal. Hij was zo eerlijk me meteen te vertellen dat het type gsm dat ik zocht, niet meer verkocht werd! De reden hiervoor was heel eenvoudig: deze gsm had al voor te teveel problemen gezorgd: allerhande reparaties meteen na aankoop. Maar waarom mij dan zo lang aan het lijntje houden? ‘Ach, de Ikarioten vinden het vreselijk iemand teleur te stellen, dus geven ze met het woordje  ‘avrio’ liever hoop aan de klant dan toe te geven dat ze het gewenste niet hebben.’

Uiteindelijk heb ik van Costas een duurdere gsm gekocht. Ik overhandigde met graagte mijn euro’s. Als beloning voor zijn spontane eerlijkheid en gevatte opmerkingen over mijn herkomst. Hij verzekerde me dat ik nu het beste toestel had: nog nooit eentje terug gekregen voor reparatie. Mag ook wel, voor die prijs. En dat hij van Vlamingen hield: ‘Easy going people’. Yeah, right.

Tot hier de aankoop. Me happy. Een gloednieuw toestel blonk in mijn hand. Maar een gsm is niks waard als de simkaart niet geactiveerd is. Gelukkig was daar  Costas’ helpende hand. ‘Zullen we even in orde brengen voor je.’ Maar ook het woordje ‘even’ is een erg uitrekbaar begrip. Voor iets waarvan ik dacht dat het in vijf minuten geklaard zou zijn, heb ik meer dan twee uur ongeduldig wiebelend op een plastic stoeltje in Costas’ winkel doorgebracht…

Twéé lange uren … omdat de internetverbindingen op het eiland nog geregeld uitvallen, en omdat de registratiediensten struikelden over de spelling van mijn naam (ander alfabet). Costas heeft mijn gegevens een keer of zes ingetikt vooraleer hij het signaal kreeg dat ik aanvaard werd als Griekse telefoongebruiker.

Maar nu ben ik er. Ik ben een officiële Griekse beller. En geen Griek, geen tijd of geen ‘avrio’s’ die me dat nog kunnen afpakken. Eerste oefening in geduld doorstaan. What next?