Joey zegt: februari 2012


schelpblazer - zonsopgang op top van Arunanchala - Thiruvannamalai

Soms

Soms heb ik van die dagen dat ik niets meer kan –verlamd door slechts één gedachte, één wens: te schrijven. Het zijn van die dagen dat je me beter niet ontmoet … dan loop ik op de toppen van mijn tenen en ben ik tijger, leeuw, draak, kat en slang tegelijk. Ik grom, brul, his en sis ... dat ik schrijven wil. Reden: "information overload". Een overdaad aan impulsen, impressies, flarden zinnen, herinneringen … mijn dierlijk brein –dat alles zo graag vasthouden wil- kookt over en weet niet waar eerst te beginnen ...

Overgekookt

Zo voel ik me vandaag. Mijn stilteretraite eindigde zo’n drie weken geleden en sindsdien heb ik geen letter op elektronisch papier gezet. In notitieboekjes, ja, daarin kribbel ik onophoudelijk, als een klein kind dat een kladboekje volkriebelt. Met tekeningen en al. Eergisteren nog las ik een stukje uit een kladschrift aan niemand in het bijzonder en kreeg ik volgende vraag:
'Hoe doe jij dat?! Als je leest zie ik je van pagina 1 naar pagina 3 naar pagina 25 bladeren. En toch is de tekst die je leest één tekst? Hoe doe je dat, zo gestructureerd en griezelig chaotisch tegelijk?!'
Ja? Hoe doe ik dat? Geen idee. Ik begin nu pas mijn ontzettend chaotische kant te appreciëren. Vind het wel fijn zo, die rommelige schriftjes waarin niemand structuur ziet behalve ik. Het herinnert me tegelijk aan een antwoord dat ik ooit als leerkracht kreeg...
'Hoe ervaren jullie mijn lessen?' vroeg ik aan zesdejaars leerlingen.
'Duidelijk begin, midden en eind van een les. Maar ontzettend chaotisch als u helemaal in een onderwerp verdwijnt, mevrouw. Maar dat is absoluut niet erg, want dat maakt het net boeiend. We weten nooit waar u eindigen zal.'
Gelukkig zeiden ze ook dat mijn (huisgemaakte, organische) cursus `gestructureerd en makkelijk te studeren` is.' Soit. Ondertussen heb ik al een postpakket vol schriftjes huiswaarts gestuurd wegens te zwaar in mijn rugzak.

eerste babbel na 9 dagen stilte - 5 februari

In dit blogartikel: ik tik gewoon hoopjes zinnen in, plak hier en daar een foto en hoop tegen het eind een overzicht gegeven te hebben van de voorbije drie weken. NU zit ik in nog in Auroville, de grootste experimentele leefgemeenschap ter wereld, buiten, in een schaduwtemperatuur van 25 graden. Het is vroege ochtend en heb een 'masala chai' (gekruide melkthee) voor mijn neus. Ik verdraag geen warme melk maar omdat die kruiden zo lekker zijn én omdat het mijn voorlaatste ochtend in India is, neem ik de pijn van darmkramp er bij. Wie lekkers wil moet lijden -het zou mijn nieuwe slogan kunnen zijn.

Het moeilijke aan het ‘achterafschrijven’ is dat ik me een weg moet banen doorheen drie weken tsjokvol herinneringen. Ik weet bij alle (H)indische goden niet waar ik moet beginnen: bij het begin van de retraite, bij het eind van de retraite, of ergens gewoon in het midden van de voorbije maand?

aanschuiven voor lunch - in stilte

heerlijk vegetarisch&vers

Stilteretraite

Hoe de stilte voor me was? Het antwoord kan in één woord: zacht. Letterlijk want 9 dagen lang deed ik niets anders dan heerlijk liggen en slapen op kleurrijke matrassen en kussens. Zo kom je tot de diepste rust. Uiteraard geloofde ik eerst niet in deze voor mij 'nieuwe' benadering van meditatie maar ik had nu eenmaal ingeschreven en betaald voor de retraite dus bleef ik liggen waar ik lag. De eerste drie dagen sliep ik als een os. Ik ontdekte hoeveel mijn lichaam slapen kan: de klok rond van acht tot acht, om daarna de hele dag te liggen, te soezen, te dromen, te waken, te slapen … Na die eerste drie dagen schakelde mijn lichaam over op iets waarvan ik vermoed dat het ‘ontspanning’ heet … Af en toe noteerde ik iets in een kladblokje dat de ‘slaper’ naast me, me had aangereikt:

‘Hier. Voor jou. Cadeautje', gebaarde hij stemloos. Hoe wist hij in godsnaam dat ik een kladblokje nodig had? Ik heb hem de vraag nooit gesteld. Tijdens de retraite was het immers verboden te praten, en achteraf ben ik het glad vergeten.

Alle info over het hoe/wat/waar/waarom van mijn retraite -inzichtsmeditatie- vind je uitgebreid op de website: www.opendharma.org

Voorlopig is het genoeg te weten WAAR zich dit alles afspeelde: in en rondom de stad Thiruvannamalai en de heilige berg (heuvel) Arunanchala.

zon gaat op achter Arunanchala - foto genomen in stilte:-)

Om helemaal tot mezelf te komen, hoef ik dus niet per se tien uur per dag in kleermakerszit te mediteren (ik bespaar je de details over mijn pijnlijke rug en kapotte knieën in eerdere meditatieretraites). Meditatie heeft niets te maken met uithoudingsvermogen, het is geen gevecht. Het is iets van elke dag, elke minuut, elke seconde.

Tijdens de retraite een inwendige vloek: 'Gatverdamd!' Een inzicht als een steen op mijn kop: dat hij, mijn (stief)vader, kleuter tijdens Wereldoorlog Twee, ‘meester’ van de vierde klas in zijn actief leven en vandaag de dag beheerder en 'meester' van zijn groententuin en saxofoon, de beste mediteerder is die ik ken. Nooit las hij een letter over meditatie, nooit zette hij voet in dit werelddeel, en toch verstaat hij de kunst van het 'zijn'. Of hij zich hiervan bewust is, weet ik niet. Is ook niet belangrijk. Ik zie nu hoe hij altijd precies is waar hij is: aanwezig: tussen de schorseneren en aardappelen, op de witte bank onder zijn perenboom, achter zijn werkbank vol houtrestjes, vijzen, hamers en elektrische draden. Ik dacht altijd dat hij niets begreep van mijn zoeken. Ik begrijp nu dat hij altijd al wist wat ik zocht. En om zijn staat van ‘aanwezig zijn’ te begrijpen, te ervaren, reisde ik de halve wereld af. Ik had hem altijd voor mijn neus en zag het niet. Met dit nieuwe inzicht kom ik 'nieuw' weer thuis. Zoals de alchemist thuiskomt van zijn reizen (De alchemist, Paulo Coelho): dat wat hij zocht, vindt hij op de plek van vertrek.

'Bye everyone!' Lawrence bij het afscheid

Na de retraite

In de vroege ochtend (5 uur) van 6 februari -dit is de ochtend na de retraite - beklommen de dappersten onder ons de berg Arunanchala. 'Even de benen strekken' na 9 dagen bewegingloosheid ... bij zonsopgang bereikten we de top ... en het was in de mistige stilte van de bergtop dat ik me realiseerde hoe stil het geworden was in mij ...

het begin van de klim ... donker

zon wil door wolken

uitrusten halfweg

op de mistige bergtop

Yes! We made it!

going crazy

en omdat ik ook doodgewoon ben wie ik ben -soms roekeloos, onnadenkend en impulsief- heb ik me in dat klimmen en afdalen te hard laten gaan ... daarna drie dagen amper kunnen stappen wegens pijnlijke knieën en kuiten...

menselijke 'brug' op top van Arunanchala

Aan de top van de Arunanchala is het moeilijk stappen: de rotsen zijn vreselijk glibberig. Reden: met regelmaat wordt deze plek overgoten met hete 'ghee' (Indische versie van boter) ter ere van Shiva.

vreemde vogel wil berg af vliegen

één vrouw voor drie mannen. moet kunnen:-)

uitzicht op Arunachaleswara, de grote Shiva tempel

Arunanchala - wat uitleg
Het is de oudste berg (heuvel) ter wereld. Stad aan de voet van de berg: Thiruvannamalai. Het is de meest heilige plek voor spirituele zoekers (voor `zij die zichzelf willen kennen') en pelgrims. Goddelijke bewoner: Shiva. Arunanchala als de mannelijke tegenpool van de vrouwelijke berg Machu Picchu in Peru (zo wordt gezegd). Gitzwarte rotsblokken verraden de leeftijd van deze berg: oud, ouder, oudst. En ik kan je garanderen: deze berg werkt als een magneet op iedereen die in de buurt komt ...

Bij volle maan komen duizenden pelgrims naar Thiruvannamalai om 'een rondje' van 14km om Arunanchala te wandelen. Bij voorkeur blootsvoets en in het schijnsel van de maan. Een rondje lopen belooft goed karma, voorspoed, reiniging. En ja, op 7 februari (volle maan, één dag na mijn klim naar de top) strompelde ik in de avonduren ook een rondje (met pijnlijke knieën en kuiten), al moet ik toegeven dat ik de laatste kilometers in een gemotoriseerde driewieler (riksja) heb afgelegd. Reden: halfweg werd ik onverwacht de berg op gesommeerd voor een ceremonie ter ere van de god Shiva. Nadien was ik te uitgeput.

Arunanchala

in mijn hand: een menselijke schedel

Maanceremonie
Et voila, ziehier de magische kracht van Arunanchala ... net op het moment dat ik het wandelen wilde opgeven wegens moe en misselijk van de enorme drukte, werd ik samen met mijn wandelcompagnon en vuurmaker Jérome (www.lapyramide.org) de nauwe straatjes van Tiruvannamalai ingesleurd.
`Kom, een laatste klim`, klonk een stem uit de massa.
`Euh ... naar?`
`Een grot. Een vuur. Op de berg. De stad uit.`
`...`
`Het is maar even. Kom! Je zal je meteen beter voelen.We doen een reinigingsceremonie ter ere van Shiva. Jullie zijn welkom.’

De uitnodiging kwam van Aditya, mijn slapende buurman tijdens de retraite. Wat hij precies is (zakenman, geestelijk leerling of leider) is me nog steeds niet duidelijk. Feit is dat we door zijn toedoen een plaats kregen aan een heilig vuur ergens aan een grot en ik mezelf plots ijverig een kleverig mengsel van vloeibare honing met daarin suiker, dadels, stukken banaan, noten en zaden zag offeren uit … een menselijke schedel. Gelukkig was ik de hele tijd in de overtuiging dat ik een halve kokosnoot in mijn handen droeg ...

Baba (man in het rood) raffelde mantra’s aan een hoog tempo.
Zijn stem dreef de energie een ijle hoogte in.
De maan lachte breed.
Arunanchala schudde zijn buik van tevredenheid.
Shiva likte de honing van zijn lippen.
En ik kreeg de hele gore brij niet van mijn vingers afgeschraapt ...

noten, zaden, honing, fruit ... alles in het vuur


rechts: swami of meester/spiritueel leider, links: 'gewone' man

Aditya met schedel

opgaan in rook - voor even geest

Thiruvannamalai - wat nog meer?

Anderhalve week huurde ik een kamer in een prachtig huis zo`n 6 km van Thiruvannamalai, samen met twee Fransmannen, twee kleine meisjes van 7 en 9, twee honden, 2 katten en een zwerver die niet van onze stoep was weg te slaan. Ik huurde ook een `krel` van een snorfiets ... I just love biking around!

open huis in het groen (achterin zelfs kleine zwemvijver!)

Vrienden voor het leven

De derde dag in Thiruvannamalai botste ik onverwacht op Roberto, een Italiaanse goede vriend. In februari van vorig jaar ontmoette ik hem in Sri Lanka (Nilambe Meditation Centre) waar ik een maand verbleef. Na mijn vertrek dacht ik niet hem ooit nog terug te zien: Roberto weigert immers elke vorm van moderne communicatie ... geen telefoon, geen internet, niks. Hoe groot is dan de kans dat je iemand na een jaar zonder taal of teken tegen het lijf loopt?

`Ro-ber-tooooooooooooo!!!!` De halve stad moet mijn verraste gil gehoord hebben toen ik letterlijk tegen hem aanbotste bij het kopen van bananen aan de eerste de beste houten fruitkraam. Meteen werd ik uitgenodigd voor huisgemaakte pizza (Roberto woonde een straat verderop), groene thee en een lang gesprek waarin we het voorbije jaar probeerden samen te vatten.

Roberto in zijn huis

`Vrienden voor het leven`, zei ik.

`Ja, dat is blijkbaar zo voorzien`.

`Tot ... ?` vroeg ik bij het afscheid.

`... een volgende fruitkraam?`

de synthese van mijn reizen: een Italiaanse keuken in India

Een moord voor deze pizza ... de smaak van olijfolie en rucola ... vers gekneed deeg ... Grazie a te, Roberto!

Roberto`s pizza: tomaat, rucola, olijfolie, mozzarella

Tot slot nog wat losse foto`s. Elke foto een verhaal. Maar niet nu. Genoeg voor even. Ik weet: mijn hart huilt omdat mijn tijd hier voorlopig voorbij is (visa is verlopen en mag nu twee maanden India niet in). Ooit kom ik terug ... liefst heel snel ...dit land van uitersten schonk me zo veel ... zo veel dat ik het amper schrijven kan ... Bye `Mother India` ... untill we meet again.