 |
| Galahad, sri Lanka |
 |
| Nilambe, Sri Lanka |
 |
| Galahad, Sri Lanka |
Als westers reizigster in Cambodja voelde ik me ooit een wandelende geldautomaat, uitdelend aan de honderden bedelaars die je voor de voeten lopen. Lang heeft dat niet geduurd. Het enige wat ik nog uitdeel is een vriendelijke glimlach -en die wordt niet in dank aanvaard. Maar nooit eerder heb ik me een wandelend lustobject gevoeld. Tot nu. In Sri Lanka kleedde zowat elke man die me op straat passeerde, me met zijn ogen uit.
Upul, de manager-monnik van het Nilambe meditatiecentrum verklaarde het als volgt: de jonge mannelijke generatie kijkt graag naar westerse pornofilms en ze denken dat dat de realiteit is … dus: blank+vrouw=porno. Als je niet oppast gaan de mannen zich even afrukken naast je, heel gewoon in het openbaar terwijl je op een bankje voor je uit zit te staren (en dat zijn geen indianenverhalen maar gewoon realiteit).
Gelukkig had ik mijn ‘truc met de ring’. Aan mijn rechterhand droeg ik een gouden ringetje, stijl trouwring. Op de vraag ‘You married Ma’m?’ hoefde ik gewoon ‘yes’ te zeggen en mijn hand op te steken. Kous af, man weg. Zelfs de andere mediteerders in het centrum (westerlingen) dachten dat ik getrouwd was… dat was niet meteen de bedoeling maar soit... enfin.
De Sri Lankaanse mannen liggen zelfs zodanig op de loer, dat wij, vrouwelijke mediteerders, aan strikte regels werden gehouden. Zo mochten we niet zonder begeleiding het meditatiecentrum uit (centrum is omgeven door thee- en peperplantages waar mannen-met-kapmessen zowaar aan de bomen groeien). Minimum vier vrouwen en één man, en dan mocht je gaan wandelen. Een vrouwengevangenis is er niks tegen. En het vrouwenblok had een chaperonne: Jeanne, oftewel een kromgebogen Londens graatmager heksje met een joekel van een scheve neus en dikke brilglazen, dat al twintig jaar in het meditatiecentrum woont en zich het naleven van de regels tot levensdoel heeft gesteld. Voer voor psychiaters. Een cartoonist zou blij zijn met zo’n figuur.
Let wel, het moet gezegd: een half jaar geleden heeft er zich een zwaar incident voorgedaan: jong westers meisje vlakbij het centrum verkracht en toegetakeld en sindsdien zijn de regels in het meditatiecentrum absoluut vrouwonvriendelijk. Zo mochten de vrouwen met Jeanne op wandel van 17u15 tot 18u… om te kijken naar een zonsondergang die zich pas om 18u15 voltrok… Dus heb ik af en toe de regels (en Jeanne) behoorlijk aan mijn laars gelapt. Dit werd door de manager-monnik Upul niet in dank afgenomen, maar kijk, ik ben ook maar een mens. En néén, ik ben niet verkracht of met messen bewerkt...
